Επιστήμονες του πανεπιστημίου του Εξετερ έβαλαν συσκευές GPS μέσα σε πλαστικά μπουκάλια και τα πέταξαν στον ποταμό Γάγγη στην Ινδία. Αυτό που ανακάλυψαν ήταν ότι ένα από τα μπουκάλια «ταξίδεψε» μέχρι και 2.735 χιλιόμετρα σε περίπου τρεις μήνες.
«Κινούνταν τόσο γρήγορα» λέει η Εμιλυ Ντάνκαν, μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο πανεπιστήμιο του Εξετερ και συγγραφέας της έρευνας. «Αυτό μας δείχνει ότι τα πλαστικά αποτελούν ένα παγκόσμιο ζήτημα. Δεν περιορίζονται σε γεωγραφικά ή πολιτικά σύνορα».
Η έρευνα έγινε στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης του National Geographic, National Geographic Society, η οποία ερευνά τρόπους περιορισμού των πλαστικών στις θάλασσες και τους ποταμούς του πλανήτη, ξεκινώντας με τον Γάγγη.
Ο Γάγγης είναι ένας από τους πιο μολυσμένους ποταμούς στον κόσμο και στα νερά του «ταξιδεύουν» εκατομμύρια πλαστικά μπουκάλια μίας χρήσης που είναι και η μεγαλύτερη πηγή θαλάσσιας ρύπανσης. Το 2019 ο οργανισμός International Coastal Cleanup συνέλεξε πάνω από 1,8 εκατομμύρια πλαστικά μπουκάλια από παραλίες και θάλασσες σε όλο τον κόσμο.
Στις προηγούμενες έρευνες της η Ντάνκαν είχε επικεντρωθεί στους τρόπους με τους οποίους τα πλαστικά μπουκάλια επηρεάζουν τη ζωή των θαλάσσιων χελωνών. Εδώ και χρόνια οι επιστήμονες χρησιμοποιούν συσκευές GPS για να καταγράφουν τις κινήσεις των θαλάσσιων χελωνών. Από εκεί η Ντάνκαν πήρε την ιδέα για τη νέα της έρευνα.
Οι ερευνητές τοποθέτησαν τις ειδικά διαμορφωμένες συσκευές σε 25 πλαστικά μπουκάλια και τα πέταξαν στον Γάγγη, ο οποίος καταλήγει στον Ινδικό Ωκεανό, παρακολουθώντας την πορεία τους μέσα από ένα ειδικό λογισμικό. Πολλά από τα μπουκάλια πιάστηκαν σε δίχτυα ψαράδων, άλλα τα μάζεψαν ευσυνείδητοι πολίτες και άλλα ξεβράστηκαν στις όχθες του ποταμού. Ένα από τα 25 μπουκάλια «ταξίδεψε» 2.845 χιλιόμετρα σε 94 μέρες.
Οι περιβαλλοντολόγοι γνωρίζουν ήδη ότι οι ποταμοί είναι από τις κύριες πηγής θαλάσσιας ρύπανσης, οπότε θεωρούν λογικό ότι πολλά από αυτά τα μπουκάλια καταλήγουν στους ωκεανούς. Η έρευνα έδειξε, όμως, την ταχύτητα με την οποία συμβαίνει η μόλυνση. «Μας έδειξε ότι τα πλαστικά έχουν την ικανότητα, αφού βρεθούν σε υγρό περιβάλλον, να κινηθούν πολύ γρήγορα, οπότε πρέπει να σταματήσουμε αυτό το φαινόμενο από εκεί που πηγάζει: τη στεριά» λέει η Ντάνκαν. Η έρευνα συνεισφέρει επίσης και στα παγκόσμια μοντέλα υπολογισμού της ρύπανσης των πλαστικών, σταθμίζοντας παράγοντες όπως ο άνεμος και τα θαλάσσια ρεύματα.
Αυτό ίσως είναι ένα πρώτο βήμα για να κατανοήσουν περισσότεροι άνθρωποι το μέγεθος του προβλήματος. «Ελπίζουμε ότι στο μέλλον (σ.σ.: η έρευνα) θα χρησιμοποιηθεί ως ένα εκπαιδευτικό εργαλείο», τονίζει η Ντάνκαν, η οποία στοχεύει στη δημιουργία μίας ανοικτής πλατφόρμας όπου ο καθένας θα μπορεί να παρακολουθεί την πορεία ενός πλαστικού μπουκαλιού, το οποίο θα είναι υπό την «ευθύνη» του.
Η Ντάνκαν επισημαίνει ότι αναγνωρίζει την ειρωνεία στο εγχείρημά της. Για να αντισταθμίσουν τη μικρή «μόλυνση» που προκάλεσαν, οι ερευνητές καθάριζαν κάθε όχθη και παραλία από την οποία «πετούσαν» τα μπουκάλια στο νερό. «Η ποσότητα πλαστικών που καθαρίσαμε είναι πολύ μεγαλύτερη από τη μόλυνση που προκαλέσαμε», λέει η Ντάνκαν, προσθέτοντας ότι η γνώση που απέκτησαν άξιζε τον κόπο.
με πληροφορίες από Fast Company
