Μύθος ή πραγματικότητα; Συναρπαστικές ιστορίες αναζητησης θυσαυρών

Τους αποκαλούν “κυνηγούς χρυσού .Κάθε βράδυ που τα φώτα σβήνουν μια άλλη Ελλάδα ξυπνά και αναζητά το αντικείμενο του πόθου. Όπως το Άγιο Δισκοπότηρο, σαν τον χαμένο θησαυρό των Ναιτων Ιπποτών.

Επιμέλεια: ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Για τον καθένα διαφορετικό… το πάθος και η θέληση για αναζήτηση όμως πάντα η ίδια. Είτε πρόκειται για τον θησαυρό των Ναιτών, είτε για τον χρυσό τω Εβραίων της Θεσσαλονίκης, είτε για τις λύρες. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πώς η έννοια του θησαυρού είναι παράλληλη με την ίδια την ανθρωπινή ιστορία. Πόθο αξίας από πολιτισμό σε πολιτισμό αποτελέσαν διάφορα αντικείμενα. Κοινή συνισταμένη τους πάντα ο πλουτισμός, η προσδοκία μια νέας κοινωνικής θέσης και η αίγλη. Όμως τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την μοναδική αίσθηση της ανακάλυψης. Το μοναδικό αυτό συναίσθημα που σε δίνει το εισιτήριο για μια νέα σελίδα στην ζωή. Από την αρχή της ανθρωπότητας καταγράφονται πληροφορίες για την αναζήτηση θησαυρών. Η πλούσια ελληνική μυθολογία έχει καταγράψει το ταξίδι του βασιλιά Ιάσωνα από την Ιωλκό στην Κολχίδα και την ιστορία για το χρυσόμαλλο δέρας. Η δυσκολία εξεύρεσης και εξόρυξης μεταλλευμάτων και λίθων από τη αρχή της ανθρωπότητας, πολύ σύντομα τα έκανε πολύτιμα.
Τα κοσμήματα με βάση αρχαιολογικές ανασκαφές αποτελούσαν αντικείμενα που η κατοχή τους καθόριζε ακόμα και την θέση κάθε μέλους στην κοινωνική πυραμίδα. Χαρακτηριστικό του πλουτισμού και της δύναμης που απορρέει από την κατοχή πολυτίμων μετάλλων(χρυσό, ασημί) και λίθων αποτελεί η επιθυμία του Μίδα βασιλιά της Φρυγίας για χρυσαφί. Όπως είναι καταγεγραμμένο στην μυθολογία ζήτησε από τον Διόνυσο ότι ακουμπήσει να μετατρέπεται σε χρυσαφί. Σύντομα όμως διαπίστωσε και την σκοτεινή πλευρά της επιθυμίας του για χρυσό. Η δίψα του για χρυσό παραμέλησε άλλεςουσιώδες λειτουργίες και χαρές της ζωής. Όταν το κατανόησε ζήτησε από τον Διόνυσο να τον απαλλάξει από το μαρτύριο αυτό.
Ακολουθώντας τη συμβουλή του θεού, ο Μίδας πήγε στον ποταμό Πακτωλό και με το που άγγιξε τα νερά, η δύναμή του πέρασε στον ποταμό και από τότε ο ποταμός Πακτωλός ανέβλυζε χρυσάφι. Η αλληγορία του μύθου δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Πολλοί παρασυρόμενοι από το πάθος τους για γρήγορο πλουτισμό, οδηγούνται από τη ματαιοδοξία τους, στον προθάλαμο της καταστροφής. Ένα φαινόμενο που θα φροντίσουμε να αναλύσουμε παρακάτω. Εξέχουσα θέση στις προτιμήσεις των ρομαντικών αυτών κυνηγών δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί και η Ελλάδα. Αίτια η γεωγραφική της θέση ως σταυροδρόμι πολιτισμών, οδήγησε στην κατοίκηση από τα πρώτα βήματα του ανθρώπου. Πολύ σύντομα αποτέλεσε μήλον της έριδος για πολλούς λαούς που την διεκδίκησαν κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Πέρσες, Ρωμαίοι, γότθοι, Σκανδιναβοί,
σταυροφόροι, , Σαρακηνοί, Σλάβοι, βενετοί, Γενουάτες, Τούρκοι κάθε και το πέρασμα πολλών άλλων λαών καταμαρτυρεί την σπουδαιότητα του τόπου μας. Όμως η ένταση του εμπορίου σε συνδυασμό με την οργανωμένη κατοίκηση τους οδήγησε στην ανάγκη χρησιμοποίησης των πολύτιμων αντικειμένων από χρυσό και ασημί στην καθημερινότητα τους. Παράλληλα οι πολλοί κίνδυνοι της καθημερινότητας και ο φόβος των συχνών επιδρομών οδήγησε στην απόκρυψη μεγάλων ποσοτήτων με σκοπό την φύλαξη τους. Κατά καιρούς βγαίνουν μαρτυρίες στο φως της επικαιρότητας για ανεύρεση τέτοιων αντικειμένων. Μικροί
καθημερινοί ήρωες που άλλαξαν την ζωή τους μέσα σε ένα βραδύ. Ο παρανομαστής πάντα ο ίδιος….η γρήγορη δυνατότητα πλουτισμού και ο υλικός εξουσιασμένος του ιδίου του ατόμου στην ζωή του. Άλλοτε αθόρυβα υπό το φως της νύκτας , άλλοτε με επίσημες άδειες και χάρτες, άλλοτε με πολλά ευτράπελα όπως ξηλώματα δρόμων στην Ελλάδα του 2011 εξακολουθεί να επικρατεί φρενίτιδα χρυσού, υπενθυμίζοντας πως κατοικούμε στο Ελντοράντο της Ευρώπης. Επιγραμματικά, αντικείμενα του πόθου για κάθε Έλληνα εξερευνητή αποτελούν :

1. Οι τουρκικές χρυσές και ασημένιες λίρες που κινήθηκαν με σκοπό την ενίσχυση του εμπορίου κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας ,όσο και οι μεγάλες ποσότητες χρυσού που έκρυψαν οι Τούρκοι κατά την διάρκεια των βαλκανικών πόλεμων. Προσδοκία τους μια μέρα η επιστροφή τους με σκοπό να ξαναγίνουν κτήτορες των χρημάτων τους. Εξέχουσα θέση κατέχει ο θησαυρός του αλί πασά που η ανεύρεση του έχει γοητεύσει χιλιάδες Έλληνες.

2. Οι ποσότητες χρυσών αγγλικών λιρών που χρησιμοποιήθηκαν για την οικονομική στήριξη των αντάρτικων ομάδων εναντίον του κατακτητή την περίοδο 1940-44. Παράλληλα μεγάλο ενδιαφέρον συγκεντρώνουν οι αποκρύψεις ανταρτών κατά την περίοδο του εμφύλιου πολέμου.

3. Ευρωπαϊκά νομίσματα αξίας που χρησιμοποιήθηκαν από τις οικογένειες τόσο ως μέσο καθημερινής συναλλαγής , όσο και ως μέσο αποταμίευσης. Υπό τον φόβο των τακτικών επιδρομών συνηθίζονταν η απόκρυψη τους.

4. Χρήματα, κοσμήματα και πολύτιμοι λίθοι που αποτελούσαν προϊόν πειρατείας. Η δυσκολία πρόσβασης σε πολλές ακτές από τη στεριά, σε συνδυασμό με τον ελλιμενισμό των πλοίων οδήγησαν στην δημιουργία κρυψώνων με σκοπό την εναπόθεση τη πειρατικής λείας. Από τους διάσημους πειρατές αποτέλεσαν οι Σαρακηνοί κουρσάροι καθώς και ο έλληνας πειρατής Σούσουρος.

5. Ο χρυσός που ήρθε στην κατοχή των Βουλγάρων κατά την περίοδο του μακεδονικού αγώνα με σκοπό την  χρηματοδότηση του προπαγανδιστικού τους αγώνα .

6. Κρυπτές με χρυσές λίρες που τοποθετηθήκαν κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου στα πλαίσια της επιχείρησης <<κόκκινη προβιά>> μαζί με όπλα, σε περίπτωση που είχαμε εισβολή στην Ελλάδα κουμμουνιστικών δυνάμεων.

7. Οι μεγάλες ποσότητες χρυσού που απέσπασαν βίαια οι ναζί τόσο από εθνικά θησαυροφυλάκια όσο και από τους κτήτορες τους και εδικά από την εβραϊκή κοινότητα. Σήμερα αναζητούνται στην Ελλάδα ο θησαυρός των εβραίων καθώς και πλάκες χρυσού που δεν πρόλαβαν να στείλουν στην Γερμανία οι ναζί.

8. Διάφορα αλλά οικογενειακά κειμήλια όπως εικόνες κοσμήματα, χρυσά νομίσματα που έκρυψαν οι κτήτορες τους για ασφάλεια, τα οποία είτε δεν γύρισαν ποτέ να τα πάρουν, είτε με την πάροδο των χρόνων ξεχαστήκαν καταχωνιασμένα αναζητώντας νέο ιδιοκτήτη. Η έρευνα για χρυσό και η έρευνα για χρυσές λίρες γίνεται ολοένα και πιο συχνό τα τελευταία χρόνια. Το όνειρο, για μια καλύτερη ζωή κάνει τον άνθρωπο να ψάχνει για χρυσές λίρες που προέρχονται από τον πόλεμο του 1940 και είναι χαμένες σε διάφορα μέρη της Ελλάδος. Ήδη το 2014 δύο περιστατικά έγιναν γνωστά από το αστυνομικό δελτίο. Το πιο πρόσφατο από αυτά συνέβη σε χωριό της Βόρειας Εύβοιας. Οι δράστες επέλεξαν να πάνε να σκάψουν, την ώρα που είχε πανηγύρι και έτσι κανένας δεν ήταν στο σπίτι του. Την ώρα που έπαιζαν τα κλαρίνα και τα βιολιά στο χωριό, οι δράστες με εκσκαφέα έψαχναν για θησαυρό σε χωράφι συνταξιούχου. Κανένας δεν τους είδε. Οι σύγχρονοι Indiana Jones χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους έρευνας, προσπαθώντας να εντοπίσουν ένα ή περισσότερα κιβώτια με λίρες, σε διάφορα πιθανά ή απίθανα σημεία πχ. καταφύγια, σπηλιές, σε μεγάλα δένδρα, σε βρύσες, πηγάδια ή ότι άλλο σημάδι υπάρχει από πληροφορία. Ακόμη και σε χωριό της Καρδίτσας, γεωργός που όργωνε το χωράφι του βρήκε έναν ολόκληρο ντενεκέ με λύρες. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν για την έρευνά τους είναι ραβδοσκοπία, ραβδοσκοπικά μηχανήματα, τοπικούς ανιχνευτές.

ΔΥΟ

Οι φήμες ότι υπάρχουν θαμμένοι θησαυροί και ότι πολλοί απ’ αυτούς που ψάχνουν έχουν βρει κάτι κεντρίζουν το ενδιαφέρον πολλών ανθρώπων οι οποίοι επηρεάζονται από την γοητεία της περιπέτειας και το όνειρο του εύκολου πλουτισμού και ασχολούνται μανιωδώς με το χόμπι του Χρυσοθήρα. «Οδηγούνται από θρύλους, μύθους και ότι φτιάχνει ο καθένας στο μυαλό του». Οι κυνηγοί θησαυρών ζουν μεταξύ μύθου και πραγματικότητας. Η φαντασία τους οργιάζει. Μια πληροφορία, μια φήμη για την ύπαρξη σε κάποιο σημείο της ελληνικής γης θαμμένου χρυσού από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την Τουρκοκρατία ή την γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο είναι ικανή να τους οδηγήσει σε πλαγιές φαράγγια και χαράδρες στα σύνορα. Ο Γράμμος, το Βίτσι, η Μπουργκάνα, τα Τζουμέρκα, το Καϊμακτσαλάν, το Παγγαίο και τα άλλα θέατρα των πολεμικών συγκρούσεων καθώς και περιοχές σε όλη τη χώρα που υπήρχε τουρκική κατοχή, μαγνητίζουν τους χρυσοθήρες που είναι πεπεισμένοι όχι άδικα σε ορισμένες περιπτώσεις ότι υπάρχουν θαμμένες λίρες από την περίοδο του 1920 – 1930 – 1940 που τις καταχώνιασαν υποχωρώντας για να τις ξεθάψουν την κατάλληλη στιγμή. Η αλήθεια είναι τι ξέρουν για όλα αυτά τα μέρη οι “κυνηγοί”του θαμμένου θησαυρού; Είναι αληθινές ιστορίες που μπορούν να τους κάνουν πάμπλουτους ή είναι παραμύθια από ξεχασμένα, μεγαλεία!!!! Τα στατιστικά λένε ότι 3 στους 10 “κυνηγούς” κάθε χρόνο βρίσκουν!!!! Αν είναι έτσι όπως τα λένε είναι σαν να παίζουν Τζόκερ τέτοια επιτυχία δίνει το σύστημα του κράτους. Οπότε ποιο φρόνιμο θα ήταν να έπαιζαν Τζόκερ. Η Ελληνική γης φιλάει καλά τα μυστικά της και τους θησαυρούς της και τους δίνει αυτή μόνο σε όποιον το θελήσει. Αν δεν πιστεύετε σε  κάτι, δεν πάει να πει αυτό το κάτι ότι δεν  υπάρχει!!!!

ΤΡΙΑ

* Όλα ξεκινούν από έναν μύθο, έναν θρύλο, μια φήμη, που πρέπει να ταιριάζει κατ’ αρχήν με τη γεωγραφία του χώρου στον οποίο αναφέρεται.

* Αν δεν σκάψεις πολύ, δεν βρίσκεις. Δεν μπορείς να αγνοήσεις καμιά πληροφορία, σκάβεις σε κάθε υπόδειξη του μηχανήματος, του ραβδοσκόπου ή άλλου «ειδικού».

* Μόνο ένας τρόπος εξασφαλίζει σχετική σιγουριά στην ανεύρεση του χρυσού: η παρουσία στην ομάδα ανθρώπου που συμμετείχε στην «ταφή» του θησαυρού.

* Τα νομίσματα είναι συνήθως θαμμένα σε μικρό βάθος. Γιατί, λόγω των πιθανών συνθηκών μάχης ή των συνθηκών υποχώρησης από μια περιοχή, δεν υπήρχε πολύς χρόνος για επιμελές θάψιμο. Τις περισσότερες φορές μπορούσαν να σκάψουν μόνο τη νύχτα όταν σταματούσε η μάχη και μόνο για λίγες στιγμές. Όχι μόνο για να μην τους δουν οι εχθροί, αλλά και για να μην τους δουν ακόμη και οι «δικοί τους».

* Ενθαρρυντικό δείγμα είναι ο εντοπισμός κενού από το μηχάνημα. Κενό μπορεί να σημαίνει τάφος.

* Οι έρευνες με μηχάνημα κοντά σε ποτάμι δεν είναι πάντα αξιόπιστες.  Το μηχάνημα εντοπίζει τη χρυσή άμμο των ποταμών αλλά και το ίδιο το υπόγειο νερό ως μέταλλο.

* Σύμφωνα με την «ανθρωπογεωγραφία» των ίδιων των «κυνηγών», οι περισσότεροι χρυσοθήρες προέρχονται από τον χώρο των γιατρών και των δικηγόρων, γιατί αυτοί μπορούν να παίξουν και τον ρόλο του «επενδυτή», του ανθρώπου που μπορεί να χρηματοδοτήσει μια ερευνητική αποστολή με τον εξοπλισμό της. Πάντα χρειάζεται ένα αρχικό κεφάλαιο για να ξεκινήσει μια οργανωμένη αποστολή.

* Πολλές φορές ο θησαυρός μπορεί να είναι παγιδευμένος με εκρηκτικά από τον ίδιο τον άνθρωπο που τον έθαψε. Σ’ αυτή την περίπτωση οποιοσδήποτε άλλος φθάσει στον θησαυρό μπορεί να αντιμετωπίσει μια οδυνηρή έκρηξη. Σύμφωνα με τη μυθολογία των «κυνηγών», έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι αρκετές φορές όταν υπάρχει πυρκαγιά σε δάσος το ρεπορτάζ αναφέρει ότι «ακούστηκαν εκρήξεις» κατά τη διάρκειά της.

* Σχεδόν πάντα μαζί με τον θαμμένο θησαυρό υπάρχει θαμμένο και στρατιωτικό υλικό (κάποιο πολυβόλο με σφαίρες, κάποιο τυλιγμένο σε μαντίλι πιστόλι με γεμιστήρα), έτσι ώστε αυτός που ξέρει να έχει την υπεροπλία τη στιγμή που ανακαλύπτεται ο θησαυρός και το πλεονέκτημα έναντι των συντρόφων του σε περίπτωση που στραβώσει κάτι τη στιγμή της ανακάλυψης. Η μοιρασιά, όταν φθάσεις στον στόχο, δεν ξέρεις ποτέ τι σου επιφυλάσσει.

ΤΕΣΣΕΡΑ

Στην Ελλάδα είναι πολλοί αυτοί που ψάχνουν για Εγγλέζικες χρυσές λύρες από το έπος του 1940 και για Τούρκικα πεντόλιρα και φλουριά!!!. Οι χαμένοι-θαμμένοι θησαυροί στην χώρα μας είναι πάρα πολλοί. Από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο έως και ποιο παλιά επί Τουρκοκρατίας. Δεν υπάρχει μέρος ή χωριό στην Ελλάδα που να μην έχει και από μια ιστορία από χαμένους θησαυρούς, αλλά εκτός αυτού δεν υπάρχει και χωριό στην Ελλάδα που να μην πει κάποιος χωριανός ….. «αυτός, να, εκεί το μεγάλο το σπίτι, βρήκε πολύ λύρα. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι και την δεκαετία του 1960 βρίσκανε πολλές χαμένες λύρες από αυτές που είχαν κρύψει οι αντάρτες στα βουνά. Όλο και κάποιος συγγενής είχε από κάποιον χάρτη ή το είχε πει σε κάποιον και παγαίνανε και τα βγάζανε. Ήταν κοινό μυστικό στα χωρία που δράσανε οι αντάρτες αλλά και στα λαγκάδια και τα βουνά ότι όλοι έψαχναν και κάτι βρίσκανε πολλά ή λίγα.

Α) Οι τυχαίοι χαμένοι θησαυροί. Τι εννοώ τυχαίοι; Οι θησαυροί που κανείς δεν ξέρει που βρίσκονται. Στην εποχή του πολέμου ένας αντάρτης έκρυψε ένα γκαζοντενεκέ λύρες σε ένα σπίτι ενός χωριού βράδυ, ας πούμε άνοιξε μια τρύπα στον κήπο του σπιτιού και τα έθαψε, στην πορεία έφυγε για να γυρίσει στην βάση του αλλά στον δρόμο ή ακόμη την επόμενη μέρα έγινε μια συμπλοκή με τον εχθρό και σκοτώνεται. Αυτά δεν τα γνωρίζει κανένας που είναι εκτός από τον μακαρίτη!!!! Περνάνε τα χρόνια και κανείς δεν ξέρει ότι σε αυτό το σπίτι στον κήπο του υπάρχει ένας τεράστιος θησαυρός. Τα παιδιά φεύγουν από το χωριό, οι γέροι πεθαίνουν και κάποια στιγμή τα παιδιά αποφασίζουν να το πουλήσουν. Ο καινούριος ιδιοκτήτης αποφασίζει να αλλάξει την διαμόρφωση και του σπιτιού και του κήπου και κατά τύχη πέφτει πάνω στον θαμμένο θησαυρό!!!! Τέτοιες περιπτώσεις έχουν γίνει πολλές όσο απίστευτο και να σας ακούγεται, όπως ακόμα και περιπτώσεις διαπλάσεως δρόμων όπου έχουν βρει σεντούκια με λύρες……

Β) Αυτή η κατηγορία είναι η κατηγορία η οποία έχει να κάνει με τους χάρτες που έφτιαχναν αυτοί που τους έθαβαν. Οι χάρτες που έφτιαχναν οι αντάρτες ήταν τελείως κωδικοποιημένοι με πολλά ακαταλαβίστικα σύμβολα και σχέδια, τα έφτιαχναν έτσι ώστε αν κάποιος έπαιρνε τον χάρτη να μην μπορέσει ποτέ να βρει τον θησαυρό!!!! Tα τελευταία 20 χρόνια κυκλοφορούν πολλοί πλαστοί χάρτες οι οποίοι και έχουν ακριβοπληρωθεί για να τους αποκτήσουν οι Ψαχουλιάρηδες χωρίς να αναρωτηθούν γιατί αυτός που τον έχει δεν έχει πάει να τον βγάλει τον θησαυρό ή τα εγγόνια του ή τα παιδιά του. Τώρα όσο για τους Τούρκικους θησαυρούς αυτοί είναι οι ποιο δύσκολοι και ανήκουν στην πρώτη κατηγορία σε αυτούς που θα τους βρει κάποιος κατά λάθος!!!! Το λέω αυτό γιατί μέχρι και σήμερα αγνοείτε ο θησαυρός του Ιμπραήμ Πασά αλλά και του Αλί Πασά των Ιωαννίνων όπου εκτιμάτε σήμερα σε αξία πάνω από 400.000.000. εκατομμύρια ευρώ του πρώτου και πάνω από 810.000.000 εκατομμύρια ευρώ του δεύτερου!!!! Αν λοιπόν υπήρχαν πληροφορίες το ίδιο το κράτος θα τους είχε βρει… …και μην νομίζετε ότι δεν μπορεί αν ήξερε που είναι.

ΠΕΝΤΕ

Στις περισσότερες διηγήσεις μου μιλούν για σημάδια. Αυτά τα ρημάδια τα σημάδια. Που αν δεν είσαι προσεκτικός και έμπειρος “κυνηγός” μπορεί να ξεγελαστείς και α βρεθείς αλλού. Ακόμη και με κίνδυνο της ίδιας σου της ζωής, αν για παράδειγμα είσαι στα ψηλά βουνά της Βόρειας Ελλάδας. Συζητώντας με τους ειδικούς μου εξήγησαν  κάποια πράγματα. Πως δηλαδή μπαίνουν τα σημάδια, ποια είναι και πώς διαβάζονται. Το κυριότερο δηλαδή. Συνήθως στην περιοχή όπου  θεωρητικά μπορεί να βρίσκεται ο θησαυρός υπάρχουν συγκεκριμένα σημάδια, όπως: πηγές νερού, κάποιο μεγάλο δέντρο, ένα μικρό ξωκλήσι, σπηλιές των οποίων η είσοδος έχει σφραγιστεί, δυο-τρεις μικροί λόφοι. Τέτοια σημεία επέλεγαν οι αντάρτες για να είναι πιο σίγουροι πως όταν θα επέστρεφαν θα αναγνώριζαν πιο εύκολα το μέρος. Αυτή η μέθοδος όμως έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα στους «κυνηγούς», αφού το τοπίο στις περισσότερες περιοχές έχει αλλάξει. Ο  μεγάλος πλάτανος μπορεί να έχει καεί, το ξωκλήσι να έχει γκρεμιστεί και οι λόφοι να έχουν ισοπεδωθεί για να γίνουν αυτοκινητόδρομοι. Ακόμη και το βάθος στο οποίο υποτίθεται ότι έχει κρυφτεί ο θησαυρός μπορεί να έχει αλλάξει. Π.χ., το ένα μέτρο μπορεί να έχει γίνει 50 πόντοι ή 5 μέτρα. Καλό σημάδι για τους κυνηγούς θεωρείται η παρουσία φιδιών στην περιοχή γιατί, σύμφωνα με τη μυθολογία στην οποία πιστεύουν απόλυτα, τα φίδια είναι οι φυσικοί φύλακες του χρυσού.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Στον ν πυρετό του χρυσού και του εύκολου κέρδους οι ιστορίες διαδέχονται η μία την άλλη και περνούν από στόμα σε στόμα. Τις κρύες νύχτες του χειμώνα δεν είναι λίγοι αυτοί που διηγούνται ιστορίες με αμύθητους θησαυρούς. Λεπτομέρειες, χάρτες στο κυνήγι του εύκολου πλούτου. Μια μανία που φέρνει τους ανθρώπους στα όρια του πάθους της τρέλας. Δεν διστάζουν πολλοί να χαραμίσουν μέρες και νύχτες με κρύο ή ζέστη για να διεκδικήσουν το μερίδιο της τύχης που τους αναλογεί από την ζωή. Όταν άρχισα να μιλώ με ανθρώπους που ξόδεψαν μήνες για να βρουν τις λύρες, ο κάθε ένας διαφορετικά μου έλεγε και από μία ιστορία. Κάποιες τις ξεχώρισα για να τις μοιραστώ με τους αναγνώστες του βιβλίου.

ΕΞΗ

To εκκλησάκι με τις γούβες

Η πρώτη ιστορία που άκουσα ήταν  αυτή που γράφω τώρα. Και όπως συμβαίνει και στην αγάπη , η πρώτη είναι αυτή που δε ξεχνά ποτέ. Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες, απλά μεταφέρω αυτούσια τα όσα μου είπε ο μπάρμπα Νικος: ” Ξέρω μια περιοχή στην ορεινή Γκούρα όπου υπάρχει ένα χωριό οι Καστανιές. Εκεί έξω από το χωριό σε λίγα χιλιόμετρα υπάρχει ένα εκκλησάκι ( δεν λέω την ονομασία οι ντόπιοι ξέρουν ποιο εννοώ ) το οποίο όταν πήγα για να δω τις αγιογραφίες του όπου είναι πολύ παλαιές και είναι κάποιες από αυτές κωδικοποιημένες έμεινα άναυδος από τις γούβες που είχε τριγύρω η εκκλησία αυτή!!!! Πρέπει να ήταν πάνω από 1000 με 1500 γούβες!!!! Άλλες μικρές άλλες μεγάλες άλλες βαθιές και άλλες όχι, δυο από αυτές είχαν πλάτος 2 μέτρα και βάθος 3!!!! Ρώτησα τον φίλο που με οδήγησε σε αυτό το εκκλησάκι για ποιο λόγο υπήρχαν τόσες γούβες και τι δένδρα θα φύτευαν εκεί, πραγματικά δεν μου πήγε το μυαλό ότι οι γούβες αυτές τόσες πολλές είχαν γίνει από τους κυνηγούς του χρυσού!!!! Μου απάντησε: «Εδώ οι αντάρτες είχαν κρύψει 5 γκαζοντενεκέδες με λύρες. Όταν εννοώ γκαζοντενεκέδες εννοώ τα κάνιστρα τα μεταλλικά που έβαζαν βενζίνα στα στρατιωτικά οχήματα. Ο κάθε ένας γκαζοντενεκές χωράει 10 με 12 χιλιάδες λύρες!!!! Μιλάμε για πολλά λεφτά!!!! Το 1957 ο ……… τα βρήκε και καλοφτιάχτηκε με συνεταιρισμούς και κόλπα!!!! Αν και έχει βγει επίσημα και έχει δηλώσει ότι τα βρήκε εδώ ή πιστεύουν ότι έχει και άλλες λύρες η περιοχή ή είναι από αυτούς που δεν έχουν μάθει ότι έχουν βρεθεί, αυτοί δεν πρέπει να είναι από τα μέρη μας…..».

ΕΠΤΑ

Γράμμα από την Ρουμανία

Η δεύτερη ιστορία που μου ανέφεραν και μάλιστα ακούγεται συχνά σε πολλά μέρη της Μακεδονίας μας είναι η ακόλουθη: « Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου που ήταν έντονος στην Βόρεια Ελλάδα και στη Μακεδονία ζούσε ο Κώστας Παπαδάκης, πρωταγωνιστής της ιστορίας και αποστολέας αυτού του γράμματος. Ήταν ένας απλός αντάρτης, ταλαιπωρημένος από τη διάρκεια του πολέμου, δεν ήταν κάποιος καπετάνιος, απλώς ξεκίνησε να πολεμάει τους Γερμανούς από τα 17 του. Οι περιοχές στις οποίες δρούσε ήταν Βέρμιο, Πάικο, Τζένα, Καιμάκτσαλαν, Ήπειρος και στα τελευταία του ήταν στον Γράμμο- Βίτσι. Μέσα σε αυτά τα βουνά πολέμησε και έζησε 8 ολόκληρα χρόνια από το 1941- 1949 και στη διάρκεια του πολέμου ήταν στο Βέρμιο όπου έκρυψε το κιβώτιο με τις χρυσές λίρες. Έφυγε κυνηγημένος από το Γράμμο- Βίτσι, βρέθηκε στην Αλβανία και από εκεί στη Ρουμανία όπου και έζησε. Το 1978 έστειλε ένα γράμμα στον φίλο του τον Νικόλα στο χωριό Κεδρώνα αλλά το γράμμα δεν βρήκε τον Νικόλα εν ζωή. Το παρέλαβε η σύζυγος του Νικόλα και το διάβασε. Μέσα στο γράμμα υπήρχε μια ιστορία με δύο χιλιάδες οκτακόσιες χρυσές λίρες (2.800). Ο παραλήπτης που περίμενε το γράμμα δεν το διάβασε ποτέ. Και έτσι οι χαμένες χρυσές λίρες και ο θησαυρός παραμένουν καλά κρυμμένοι. Το γράμμα έγραφε για έναν μεγάλο θησαυρό αποτελούμενο από χρυσές λίρες. Χωρίς τη βοήθεια του Νικόλα ήταν αδύνατο να βρεθούν οι λίρες γιατί η χήρα δεν ήξερε το σημείο συνάντησης του Νικόλα μαζί με τον Κώστα- καθώς το γράμμα έγραφε ότι στο δέντρο όπου συναντιόνταν οι δύο φίλοι, στη βελανιδιά, στα πέντε μέτρα δεξιά έχει στους 50 πόντους ένα κιβώτιο λίρες. Εκεί συναντούσε με το άλογό του τον φίλο του τον Νικόλα με τα πρόβατα, έπιναν λίγο νερό και τα λέγανε. Η περιοχή που ψάχνουν το δέντρο είναι 1200 στρέμματα και έχει πολλές βελανιδιές. Η χήρα μαζί με τα παιδιά της και τα ανίψια της ξεκίνησαν να ψάχνουν το δέντρο με τις χρυσές λίρες αλλά το μυστικό διαδόθηκε μέσα στον κύκλο των χρυσοθήρων. Ο λόγος ήταν ότι έψαχναν με ανιχνευτές μετάλλων με τη βοήθεια κατά καιρούς από χρυσοθήρες από Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Βέροια, Ιωάννινα, Κοζάνη, Καστοριά, Έδεσσα, Πτολεμαΐδα, Φλώρινα ακόμα και από την Αθήνα. Έφεραν τα καλύτερα μηχανήματα χρυσού και σαρώνουν ακόμα και σήμερα το βουνό και τις χαράδρες. Ποιος ξέρει, θα βρεθούν ποτέ οι λίρες ή τις καρπώθηκαν κάποιοι τυχεροί από τους χρυσοθήρες ??

ΟΚΤΩ

Οι χαμένες λίρες των ανταρτών

Ξεκινάμε με την αναζήτηση του χρυσού των ανταρτών καθώς αποτελεί τον πιο πολυψαγμένο θησαυρό στις ορεινές εκτάσεις τις Ελλάδος. Δεν υπάρχει Έλληνας που να μην θέλει να σκοντάψει σε έναν τενεκέ με χρυσές λίρες. Ήταν πρωί της 9 Απριλίου όταν τα πρώτα τεθωρακισμένα των Γερμανών έμπαιναν στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Αυτό για τους περήφανους κα αήττητους μέχρι τότε Έλληνες ήταν κάτι που δεν μπορούσαν να το χωνέψουν. Σύντομα θα άρχιζε η  περίοδος της τριπλής κατοχής της Ελλάδος από Γερμανούς , Ιταλούς, Βουλγάρους. Όμως οι Έλληνες δεν είχαν πει την τελευταία τους κουβέντα. Δειλά δειλά ξεκινούσαν οι πρώτες ομάδες αντίστασης εναντία στον κατακτητή που αργότερα γιγαντώθηκαν και έγιναν ποτάμι που έφερε ξανά την ελευθερία στην πατρίδα. Πρωτοστάτες ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ του Άρη Βελουχιώτη και ο ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα. H ιδρυτική διακήρυξη του ΕΛΑΣ κυκλοφόρησε στις 16 Φεβρουαρίου του 1942. Έδρα του η Σπερχειάδα Φθιώτιδας. Πολύ σύντομα γιγαντώθηκε χάρις στον κομματικό μηχανισμό αλλά και στην επιλογή του Βελουχιώτη να κάνει δημόσιες εμφανίσεις στα χωριά, ενισχύοντας την οργάνωση συνεχώς με νέα μέλη, πολλά απ τα οποία γαλουχημένα στις μάχες της Πίνδου εναντίον των Ιταλών. Στις 20 Ιουλίου είναι καταγεγραμμένη και η πρώτη ρίψη εφοδίων από τους Άγγλους προς τον ΕΛΑΣ στην περιοχή Λιασκοβο Φθιώτιδας. Κάποια κιβώτια δεν έφτασαν ποτέ στους αντάρτες. Όμως τότε για πρώτη φορά από αυτά που κατάφεραν και ανέσυραν απέκτησαν αυτόματα Thomson , χειροβομβίδες, και αρβύλα. Αντίθετα ο ΕΔΕΣ ιδρύθηκε στην Αθήνα στις 9 Σεπτεμβρίου 1941 από τους πρώην βενιζελικούς αξιωματικούς Ναπολέοντα Ζέρβα και Λεωνίδα Σπάη. Η οργάνωση του ΕΔΕΣ στηρίχτηκε κυρίως στον κύκλο γνωριμιών  των ιδρυτών του, που αποτελούνταν κυρίως από δημοκρατικούς αξιωματικούς. Πολύ σύντομα ήρθε σε επαφή μέσω της κατασκοπευτικής ομάδας <<προμηθέας ΙΙ>> με το συμμαχικό στρατηγείο μέσης ανατολής. Κέντρο των εκχωρήσεων του η περιοχή της Ηπείρου που ευνοούσε τον ανταρτοπόλεμο. Την περιοχή διέσχιζε ο μοναδικός αμαξιτός δρόμος που σύνδεε την δυτική Ελλάδα με την Αλβανία ο οποίος ήταν στρατηγικής σημασίας για τον ανεφοδιασμό των ιταλών. Παράλληλα οι οροσειρές του Μακρυνόρους και του Βάλτου προφερόντουσαν για δράση αντάρτικων ομάδων. Μάλιστα το 1942 είναι  καταγεγραμμένη και η πρώτη αποστολή 1000 λιρών από το ΣΜΑ (στρατηγείο μέσης ανατολής) προς τον ΕΔΕΣ..

ΕΝΝΕΑ

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΖΕΡΒΑΣ (ΕΔΕΣ) ΚΑΙ ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ (ΕΛΑΣ)

Κατά καιρούς όσον αφορά αυτό καθ αυτό το θέμα της αναζήτησης όλου αυτού του χρυσού που είτε δεν πρόλαβαν να αξιοποιήσουν αυτές οι οργανώσεις, είτε αποτέλεσαν αντικείμενο απόκρυψης για μελλοντική χρήση, έχουν ακουστεί πολλές και αυθαίρετες εκτιμήσεις κυνηγών τους. Κάποιου μιλάνε για ιστορίες με αποκρύψεις 1.000.000 κομματιών, άλλοι για 200.000 σε άλλο μέρος και ούτω καθεξής. Στο σημείο αυτό χρήσιμο θα ήταν για να έχουμε μια καλή εικόνα του πόσες  πραγματικά λίρες διατεθήκαν στην Ελλάδα, να ρίξουμε μια ματιά στα έγραφα των Εγγλέζων. Σύμφωνα με το τεύχος 80 των Ιστορικών της “Ελευθεροτυπίας ” της 26 Απριλίου 2001,για την συντήρηση και ενίσχυση του ΕΔΕΣ και του ΕΛΑΣ οι Άγγλοι διέθεσαν 1.108.000 χρυσές λίρες περίπου, ενώ για τις μυστικές οργανώσεις που πήραν μέρος κατάσκοποι η δικό τους στρατιωτικό προσωπικό 101.975 χρυσές λίρες. Επειδή οι ομάδες αυτές είχαν να αντιμετωπίσουν μια άρτια  οργανωμένη πολεμική μηχανή όπως αυτή της Γερμανίας, αναγκαζόντουσαν να δημιουργούνε κρύπτες για την εναπόθεση χρημάτων αλλά κυρίως και όπλων και ρουχισμού που αποτελούσαν είδη πρώτης ανάγκης. Κύριες περιοχές που σήμερα αποτελούν αντικείμενο ενδιαφέροντος στην αναζήτηση αυτών των χρημάτων, οι περιοχές όπου ενέδρευαν αντάρτικοι σχηματισμοί. Αυτές οι περιοχές της Αναύρας (Γούρας) Μαγνησίας, το Πήλιο, έδρα πολλών ανταρτικών ομάδων, της  Γλύφας στη Φθιώτιδα, του Πτελεού Μαγνησίας, του Πηλίου και πιο συγκεκριμένα η περιοχή του Μοναστηριού Φλαμουρίου, το Λιτόχωρο, η Άνω και Κάτω Βροντού στον Ολυμπο . εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει η περιοχή του Βερμίου που αποτελούσε πέρασμα για το ανατολικό μπλοκ καθώς ο Γράμμος και το Βίτσι που έλαβαν χώρα οι τελευταίες μεγάλες μάχες στην περίοδο του εμφύλιου. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι από τα επίσημα Βρετανικά Αρχεία αποδεικνύεται ότι η ποσότητα των λιρών που διέθεταν οι Βρετανοί για τις Αντιστασιακές Οργανώσεις είχαν σχέση με τον αριθμό των ανδρών που δήλωνε ότι διαθέτει κάθε οργάνωση. Έτσι ο ΕΛΑΣ έλαβε τριπλάσιο αριθμό λιρών από εκείνο που δόθηκε στον ΕΔΕΣ. Ο Σύνδεσμος της Συμμαχικής Στρατιωτικής Αποστολής με τις Αντιστασιακές Οργανώσεις κ. Θέμης Μαρίνος σε παλαιό κείμενο του στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» απεκάλυψε τα ποσά και λεπτομέρειες του τρόπου που εχορηγούντο. Είναι γνωστό ακόμα ότι ο Ζέρβας, το 1945 παρέδωσε στην τότε Κυβέρνηση αναλυτικό Απολογισμό των χρυσών λιρών που είχε λάβει ως ΕΔΕΣ κατά την Κατοχή. όπως γράφει το, τότε μέλος της αγγλικής αποστολής, λοχαγός Θέμης Μαρίνος, στο βιβλίο του. «Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ» (σελ. 171), «… τα διατεθέντα από την (αγγλική) αποστολή χρήματα γι’ αυτούς τους σκοπούς ήταν σημαντικά. Από βρετανικής πλευράς δεν υπάρχουν στοιχεία,  ενδεικτική όμως του ύψους της σχετικής δαπάνης είναι η επίσημη έκθεση χρηματικής διαχειρίσεως των ΕΔΕΣ-ΕΟΕΑ, που υπέβαλε ο Ζέρβας μεταπολεμικά προς τη Διεύθυνση Προσωπικού του Υπουργείου Στρατιωτικών, με ημερομηνία 10.11.49, η οποία παρατίθεται στο βιβλίο “Απελευθερωτικός Αγων, ΕΔΕΣ-ΕΟΕΑ 1941-45”, του Ναπολέοντα Ζέρβα (έκδοσης Πανελλ. Συνδ. Εθν. Αντ/σεως ΕΔΕΣ-ΕΟΕΑ). Σύμφωνα με την έκθεση αυτή, διετέθησαν στις, υπό τον έλεγχο του, περιοχές, 16.516 λίρες χρυσές για την ενίσχυση προσφύγων, απόρων και νοσοκομείων, καθώς και 67.686 λίρες χρυσές για πυροπαθείς και αστέγους». Στην συνέχεια παρουσιάζεται αναλυτικά η αναφορά του βρετανού ταξιάρχου Burker Benfield για την βοήθεια που έλαβε ο ΕΔΕΣ.. Ο ταξίαρχος Burker Benfield για τον ΕΔΕΣ.

Θέμα: Πολεμοφόδια και εφόδια για τον Ζέρβα Απόρρητο(σφραγίδα)

Αθήνα 27 Δεκεμβρίου 44

1.Σχετικά με τις αιτιάσεις από μέρους του στρατηγού Ζέρβα αναφορικά προς την έλλειψη υποστήριξης προς τον ίδιο από μέρους των Βρετανών, θα ήθελα να καταγραφεί οτι, κατά τη γνώμη μου, οι λόγοι που επικαλείται ο Ζέρβας σε ό,τι αφορά την αποτυχία του, να προβάλει αποτελεσματική αντίσταση στις επιθέσεις του ΕΛΑΣ ,χρήζουν διερευνήσεως.

2. Η αντίσταση που προέβαλε ο Ζέρβας στο Γερμανό εισβολέα στις αρχές του 1944 ήταν πολύ περιορισμένη.Πράγματι, κατά τον μήνα Ιούνιο, διέταξα τον αντισυνταγματάρχη Barnes να καλέσει τον Ζέρβα να εντατικοποιήσει τις επιχειρήσεις του προς ενίσχυση των ανταρτών που προέβαιναν σε επιχειρήσεις. Έχουν καταγραφεί αυτές οι οδηγίες είναι διαθέσιμες από το FORCE 133H.Q.,Κάιρο. Δόθηκαν διαταγές στον Ζέρβα να επιτεθεί στα Γιάννινα, ένα σημαντικό κέντρο των Γερμανών, το οποίο κατά τη δεδομένη χρονική στιγμή ,το υπερασπίζονταν πολύ ασθενείς δυνάμεις. Ο Ζέρβας συμμορφώθηκε κατ’επίφασιν με τις οδηγίες αυτές προβαίνοντας σε μετακινήσεις στρατευμάτων, η επίθεση όμως ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε, καθώς οι Γερμανοί, από πλευράς δυνάμεων, ήσαν σε θέση να ανακαταλάβουν τα Γιάννινα και εγώ,  παρά τη θέληση μου, βρέθηκα υποχρεωμένος να ανακαλέσω την επίθεση Κατόπιν ωρίμου σκέψεως φρονώ οτί αν ο Ζέρβας είχε δείξει λιγότερη χλιαρότητα, θα είχε καταστεί δυνατόν να καταφερθεί ένα ισχυρό πλήγμα στους γερμανούς. Στη συνέχεια οι Γερμανοί μετακίνησαν ένα ισχυρό σώμα στρατού από τα Τρίκαλα προς το Αγρίνιον μέσω Ιωαννίνων χωρίς καμιά σοβαρή αντίσταση από τα στρατεύματα του Ζέρβα. Το σώμα αυτό προέβη σε επιχειρήσεις δίκην αντιποίνων στην  περιοχή του Καρπενησίου, επιχειρήσεις στρεφόμενες εναντίον Ελληνικών χωριών, στη δε συνέχεια επέστρεψε στα Τρίκαλα μέσω Ιωαννίνων. Ο Γερμανικός στρατιωτικός σχηματισμός που ενεπλάκη στις εν λόγω επιχειρήσεις ανήκε στης 4η Μεραρχία των S.S.

3. Υπάρχουν μαρτυρίες προερχόμενες από έγγραφα που περιήλθαν στην κατοχή μας σε πολεμικές επιχειρήσεις, καθώς και από άλλες πιο απόρρητες πηγές οτι πιθανότατα υπήρξε μια συνεννόηση κατά τη δεδομένη χρονική στιγμή του Γερμανού Διοικητή των Ιωαννίνων και του Ζέρβα για να μην επιτεθούν ο ένας εναντίον του άλλου. Κάποιες από αυτές τις μαρτυρίες είναι διαθέσιμες στο FORCE `33 H.Q. Σύμφωνα με ένα γερμανικό έγγραφο, η στάση του Ζέρβα απέναντι στους Γερμανούς μετεβλήθη και ανέλαβε επιχειρήσεις εναντίον τους, στην συνέχεια όμως σύμφωνα με το ίδιο αυτό έγγραφο, ο Ζέρβας  επανέκαμψε στη <νομιμόφρονα στάση. >>

4. Κατά τις τελευταίες εβδομάδες της Γερμανικής Κατοχής, ο Ζέρβας ανέλαβε επιχειρήσεις εναντίον των Γερμανών.

5. Κατόπιν ωρίμου σκέψεως φρονώ ότι πρωταρχική μέριμνα του Ζέρβα ήταν να διατηρήσει τις δυνάμεις και τα εφόδια του μέχρι την ημέρα που θα εδέχετο την επίθεση του ΕΛΑΣ. Κατά συνέπεια, είναι πολύ απίθανο να βρέθηκε απογυμνωμένος από πολλές από τις αμυντικές του δυνατότητες όταν αυτή η επίθεση τελικά έλαβε χώρα.

6. Θα είχε ενδιαφέρον, στο σημείο αυτό, να αναφερθούμε ενδελεχώς, στα όπλα και πυρομαχικά που εστάλησαν στον  Ζέρβα από την 1η Ιανουαρίου του ’44.

5.000 ελαφρά όπλα που κατά μεγάλο ποσοστό ήταν αυτόματα, περιλαμβάνοντας και M.M.G 140 όλμους 3” ή 81mm. 7.500.000 σφαίρες S.A.A 6.000 εξαρτήσεις

7.Επιπροσθέτως τα ακόλουθα ποσά ρουχισμού, τροφίμων και άλλων εφοδίων που παρασχέθηκαν κατά την περίοδο από το Μάρτιο μέχρι τον Οκτώβριο του 44.

Ρουχισμός

Ζευγάρια μπότες 24.000

Ζευγάρια κάλτσες 38.000

Στολές B.D 15.000

Πουκάμισα 22.000

Εσώρουχα 9.000

Χλαίνες 4.000

Κουβέρτες 1.000

Επινώτια Α/G 1.000

Αδιάβροχα υφάσματα κατασκήνωσης(στρωσ.εδαφ) 2.000

Ιατρικά εφόδια 15.000 σε λίμπρες

Τρόφιμα

Ξηρά τροφή λίμπρες 71.000

Αλεύρι λίμπρες 353.000

Ρύζι λίμπρες 83.000

Φασόλια λίμπρες 22.000

Δημητριακά λίμπρες 1.700

Λιπαρά λίμπρες 1.000

Συμπ.Κρέας λίμπρες 68.000

Σιτηρέσιο για καταστ. ανάγκης 500 μερίδες.

8.Τελικά,ο Ζέρβας από την 1η Ιανουαρίου του ’44 ενισχύθηκε με το συνολικό ποσό των 168.000 χρυσών λιρών Αγγλίας. 9.Φρονώ οτι προς το παρόν δεν υπάρχουν διαθέσιμα λεπτομερή πληροφοριακά στοιχεία που να ερμηνεύουν την αποτυχία των στρατευμάτων του Ζέρβα να προβάλουν μεγαλύτερη αντίσταση στην επίθεση του ΕΛΑΣ. Δεν πιστεύω οτι η έλλειψη οπλισμού, πυρομαχικών κ.λ.π συνιστά την πραγματική εξήγηση>>.

K.V.Burker Benfield, Ταξίαρχος.

Διοικ.Force 133

Ο λόγος που παραθέσαμε τις παραπάνω αναφορές είχε να κάνει για να έχουμε μια εκτίμηση της συνολικής ποσότητας χρυσών λιρών που διακινήθηκαν τα χρόνια εκείνα από έγκυρες πηγές, έτσι ώστε να έχουμε το γνωθι σ αυτό κάθε φορά που ακούμε ιστορίες με <<πολλά μηδενικά>>. Στον παραπάνω αριθμό κομματιών να θεωρήσουμε πως ένα μέρος του δεν έφτασε ποτέ στους αντάρτες, και ένα σημαντικό μέρος καταναλώθηκε για είδη πρώτης ανάγκης. Στον αντίποδα βέβαια  βρίσκονται αυτοί που θεωρούν τέτοιες ιστορίες προϊόντα φαντασιόπληκτων χρυσοθήρων.

ΔΕΚΑ

Ο θησαυρος του πειρατή γάντζο ή σούσουρα.

Ο πειρατής καταγόταν από την Ιμβρο. Το πρώτο παρατσούκλι το πήρε εξαιτίας του γάντζου που είχε στη θέση του  κομμένου αριστερού χεριού του. Το δεύτερο παρατσούκλι του το έδωσαν εξαιτίας της ακατάσχετης φλυαρίας που τον χαρακτήριζε. Οι τούρκοι βίασαν και σκότωσαν την μητέρα του. Ορκίστηκε να εκδικηθεί και έτσι έγινε πειρατής. Περιοχή δράσης του ήταν το Βόρειο Αιγαίο (η Λέσβος, η Χίος, η Σάμος, η Λήμνος, η Ικαρία, ο Άγιος Ευστράτιος, τα Ψαρά, οι  Φούρνοι, οι Οινούσσες και η Θύμαινα) . Είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων και τους είχε προξενήσει μεγάλες απώλειες. Σε κάποια ναυμαχία με τους Τούρκους, μεταξύ Ιμβρου και Σαμοθράκης ο Γάντζος σκοτώθηκε. Το ημερολόγιο του καραβιού είχε προλάβει να το δώσει σε κάποιον καλόγερο του Αγίου Όρους, τον οποίο είχε πνευματικό πατέρα. Μέσα στο ημερολόγιο ανέφερε τις θέσεις που είχε κρύψει τους θησαυρούς του, οι οποίες βρίσκονται στη Σαμοθράκη, στη Μαρώνεια, στη Σητεία (Κρήτη), στη Σκιάθο και σε κάποια ξερονήσια του βορείου Αιγαίου. Οι αναφορές μιλάνε για  χιλιάδες χρυσά νομίσματα, κοσμήματα, πολύτιμα σκεύη και πολύτιμες πέτρες. Κάπου στη Μαρμαρίτσα της Μαρώνειας, ξεκινάει μια σπηλιά που καταλήγει στη θάλασσα κοντά στην περιοχή Σύναξη και ονομάζεται πειρατολίμανο ή φρεγαδοκρύπτη. Αν και η κατάληξη του σπηλαίου είναι γνωστή, δεν ισχύει το ίδιο για την είσοδό του. Λένε ότι την είχε φράξει ο Γάντζος και όποιος την βρει, θα εντοπίσει και τους θησαυρούς που υπάρχουν κρυμμένοι εκεί. Βεβαίως και σ’ αυτή την ιστορία υπάρχουν πολλές φήμες. Αντίγραφο του ημερολογίου του σούσουρα (δεν γνωρίζουμε αν είναι αυθεντικό ή απάτη) κυκλοφορεί σε κάποιους κύκλους θησαυροκυνηγών και βάση αυτού κάνουν και τις έρευνες τους.

ΕΝΔΕΚΑ

Η ιστορία ενός στρατιώτη

Την παρακάτω αληθινή ιστορία την διάβασα σε ένα blog που ειδικευεται σε μύθους γυρω από θησαυρούς: “Στον Έβρο που υπηρετούσα την θητεία μου σαν υπαξιωματικός στρατιώτης, παρατηρητής της 50 ταξιαρχίας πεζικού, αποσπάστηκα στον τρίτο λόχο που είχε αρμοδιότητα τα φυλάκια των ελληνοτουρκοβουλγαρικών συνορών στο τριεθνές ανάμεσα στην Ορεστιάδα και το Διδυμότειχο. Εκεί στο φυλάκιο που υπηρετούσα είχα παρατηρήσει ένα παρατημένο ακατοίκητο χωριό. Είχε διασωθεί μόνο μια ωραία εκκλησία. Το χρονικό εκείνο διάστημα παρατήρησα ένα αυτοκίνητο όπου επέβαιναν δυο άντρες και μια γυναίκα. Το αυτοκίνητο είχε ξένες πινακίδες Γερμανίας. Πήγαν στο χωριό, έστησαν μια μεγάλη σκηνή και διανυκτέρευαν και έμεναν εκεί. Το γεγονός αυτό μου κίνησε την περιέργεια και πλησίασα να δω τι συμβαίνει. Διαπίστωσα ότι έψαχναν τα ντουβάρια ενός μισογκρεμισμένου σπιτιού με ανιχνευτές χρυσού. Εγώ κατέβηκα στην ταξιαρχία στο Σουφλί και με έστειλαν στην Αλεξανδρούπολη για 10 ολόκληρες ημέρες. Όμως το μυαλό μου ήταν συνέχεια στο φυλάκιο και στους γερμανούς. Γυρνώντας στο φυλάκιό μου εγώ και ένας στρατιώτης πήγαμε στο μέρος που είχαν κατασκηνώσει οι Γερμανοί αλλά αυτοί είχαν φύγει. Είχαν σκάψει δίπλα στο ντουβάρι του παλιού σπιτιού γύρω στους 60 πόντους. Εκεί  βρήκαμε τρεις χρυσές λίρες. Καταλάβαμε ότι στην τρύπα υπήρχε θησαυρός. Ξαφνιαστήκαμε και ψάξαμε τριγύρω αλλά δεν βρήκαμε άλλες χρυσές λίρες. Μοιραστήκαμε τις τρεις λίρες. Την μία την παίξαμε κορώνα γράμμα χουμάρι. Και αυτή την έχασα. Αυτή ήταν η τύχη μου!”

ΔΩΔΕΚΑ

Ένας ξεχασμένος κώδικας

Ο Κώστας Καραγιώργης ή Κώστας Γυφτοδήμος όπως ήταν το πραγματικό του όνομα τοποθετήθηκε από το ΚΚΕ στις αρχές του 1943 καπετάνιος στην περιοχή του Ολύμπου και πολιτικός καθοδηγητής όλου του ΕΛΑΣ στην Θεσσαλία. Επρόκειτο για πολύ μορφωμενο άνθρωπο (ήταν γιατρός) και καταγόταν από την Λίμνη Ευβοίας, από αστική οικογένεια, ο πατέρας του ήταν δικαστής . 40άρης ρωμαλέος με καλλιεργημένη φυσιογνωμία πάντα κυκλοφορούσε στο βουνό με γραβάτα και κουστούμι και είχε ιδιαίτερη αδυναμία στο « ασθενές » φύλο . Πάντα σε κάποιο μέρος είχε και μια ερωμένη. Με τον Αρη τον Βελουχιώτη δεν τα πήγαινε καλά και η μεγάλη του φιλοδοξία ήταν να τον αντικαταστήσει στην αρχηγία ολόκληρου του ΕΛΑΣ. Σε αντίθεση με τον Αρη, ευθυγραμμιζόταν εύκολα με την κομματική γραμμή. Η προσπάθεια του Καραγεώργη για την ανάπτυξη του ΕΛΑΣ στη Θεσσαλία και παραπέρα στη δυτική Μακεδονία διευκολύνθηκε χάρη σε έναν Βρετανό αξιωματικό. Λίγο διάστημα μετά την άφιξή του στη Θεσσαλία Άγγλοι αλεξιπτωτιστές έπεσαν στον Όλυμπο, στην περιοχή τις Καρυάς και ακριβώς στο ύψωμα Τιτάνα. Επικεφαλής τους ήταν ο συνταγματάρχης Χίλς (στην πραγματικότητα ο  καθηγητής Λέσλι Ρούφους Σέπερντ). Σκοπός της ομάδας του Χιλς ήταν αποκλειστικά η εκτέλεση σαμποτάζ στην κοιλάδα των Τεμπών. Εκεί βρήκαν μια κατάσταση έτοιμη. Από τον Νοέμβριο του 1942 ο ΕΛΑΣ Θεσσαλίας είχε συγκροτήσει μια ειδική μονάδα, το μηχανικό Ολύμπου, με αρχηγό τον υπολοχαγό ΒΡΑΤΣΑΝΟ (Α. Αγγελούδη).  Η ομάδα αυτή είχε κιόλας πραγματοποιήσει την 31η Δεκεμβρίου 1942 το πρώτο σαμποτάζ στην σιδηροδρομική γραμμή που διέσχιζε τα Τέμπη. Έτσι ο Χιλς βρήκε έτοιμη υποδοχή, ο Άγγλος συνταγματάρχης συνδέθηκε  αμέσως με το στρατηγείο Θεσσαλίας και ζήτησε να συναντηθεί με τον Καραγεώργη. Εξεπλάγη που αντίκρισε έναν άνθρωπο εντελώς ραφιναρισμένο, με τεράστια καλλιέργεια και ευρύτατη αντίληψη. Ο Καραγεώργης τον κατέκτησε αμέσως. Ο Σέπαρντ υπήρξε εύκολο θύμα του, έλεγε κατόπιν ο Κρις Γουντχάουζ και ο Έντυ Μάγιερς έγραφε: Ο Σέπαρντ είχε γίνει ΕΑΜίτης. Ο Χίλς, έδειξε έκτακτη προσωπική συμπάθεια  στον Καραγεώργη, με αποτέλεσμα να πέσει βροχή όπλων, χρυσών λιρών, ιματισμού και άλλων εφοδίων στην Θεσσαλία, που γονιμοποίησε εκείνη την διχασμένη για απελευθερωτική δράση περιοχή. Ο Χίλς έμεινε μέχρι τέλους την Ελλάδα. Σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά (1944) στην Αθήνα από νάρκη. Κατά μια εκδοχή όμως, πυροβολήθηκε κατά λάθος από ένα αγγλικό άρμα. Ο Καραγεώργης με ευγνωμοσύνη τον ανέφερε αργότερα , γιατί πράγματι προσέφερε βοήθεια την οποία ούτε να διανοηθούν μπορούσαν αρχηγοί ανταρτών άλλων οργανώσεων. Όταν αργότερα ρωτήθηκε ο Καραγιωργης για το πόσες λίρες πήρε από τους αγγλους απάντησε ότι πήρε περίπου 2000 λίρες τις οποίες τις μισές τις έδωσε στο πολίτικο γραφείο και τις υπόλοιπες για τις ανάγκες του αγώνα.Είναι επίσης γνωστό ότι ο ΕΛΑΣ Θεσσαλίας ήταν η πιο κερδισμένος από άποψη αγγλικής ενίσχυσης από κάθε άλλη περιοχή του ΕΛΑΣ. Είναι πολύ πιθανό ο Καραγιωργης να μην πηρε μόνο 2000 λίρες αλλά πολύ περισσότερες. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λέγανε στο ΚΚΕ για αυτόν. <<…τι τους κάνει ο γύφτος τους Αγγλους και τον έχουν στα ωπα ωπα? >>

Ο Καραγιώργης είχε φτιάξει έναν χάρτη- κώδικα (και εδώ είναι ο τζόγος) με τις τοποθεσίες που ήταν φυλαγμένες οι λίρες . Λέγεται ότι οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών στην περιοχή την εποχή εκείνη και όλη η εσωκομματική διαμάχη στον ΕΛΑΣ που ακολούθησε τον έδιωξε από την περιοχή και δεν μπόρεσε να πάρει όλες τις λίρες. Για την ιστορία να πω ότι μετά την κατοχή ανέλαβε διευθυντής του “Ριζοσπάστη”, τα άρθρα του έχουν μείνει στην ιστορία της αριστεράς Και κατά την διάρκεια του εμφυλίου ήταν υποστράτηγος του ΔΣΕ στην νότια και κεντρική Ελλάδα.Όταν ο στρατός έδιωξε τους αντάρτες από τις περιοχές αυτές ο Καραγιωργης πήγε στο  αρχηγείο του ΔΣΕ στο Γραμμο-Βιτσι. Ήταν η εποχή όπου ο Ζαχαριαδης έψαχνε εξιλαστήρια θύματα για την επερχόμενη ήττα έτσι ο Καραγιωργης που εναντιωνόταν με τις σταλινικές μεθόδους του Ζαχαριαδη απηχθηκε από πράκτορες του κόμματος και φυγαδεύτηκε στη Ρουμανία όπου πέρασε από συνεχή αδιάκοπη και σκληρή ανάκριση με την κατηγορία ότι ήταν πράκτορας των Αγγλων. Πέθανε στην φυλακή στην Ρουμανία από τις κακουχίες. Αργότερα το κόμμα τον αποκατέστησε. Όσο για τον κώδικα , πολλοί φέρονται να έχουν κομμάτια του και ο μύθος λέει ότι όσοι κατάφεραν να το αποκωδικοποιήσουν βρήκαν τις λίρες διότι ήταν εξαιρετικά ακριβής. Ποιος ξέρει ?

ΔΕΚΑΤΡΙΑ

Η πολιτική των Τούρκων

Πώς όμως ενεργούσαν οι Τούρκοι, οι οποίοι όταν έφυγαν από τη Βόρειο Ελλάδα με την συνθήκη της Λωζάνης το 1923  άφησαν – σύμφωνα με διηγήσεις και ιστορίες- θαμμένες λίρες; ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ δεν πιστέψανε ποτέ ότι έφυγαν και δεν θα γυρνούσαν πίσω. Πίστευαν ότι σε μερικά χρόνια θα γυρνούσαν στα μέρη που άφησαν και έζησαν. Περισσότερο από 500 χρόνια στα σπίτια και στα κτήματα των τούρκων κατοίκησαν πρόσφυγες Έλληνες από διάφορα σημεία, που γύρισαν στην πατρίδα τους την Ελλάδα. Οι εύποροι Τούρκοι δεν μπόρεσαν να πάρουν μαζί τους όλα τα υπάρχοντά τους. Γι’ αυτό  ρύψανε μέρος αυτών (χρυσές λίρες, πεντόλιρα, ρασέτια) σε σημεία- κρυψώνες, πιστεύοντας και επιθυμώντας ότι κάποια μέρα θα γυρνούσαν πίσω να τα βρούνε. Άλλα βρήκαν οι ίδιοι ή κάποιοι συγγενείς τους ή τους πρόλαβαν κάποιοι άλλοι. Σε κάποια, το μυστικό είναι κρυμμένο και χαμένο ακόμα. Αγαπημένα δέντρα των Τούρκων όπου έκρυβαν χρυσό μυστικό και βρέθηκαν χρυσές λίρες ήταν:

Οι Τούρκοι έθαβαν κι’ έκρυβαν βαθιά στα δέντρα πάνω από 1,20 έως 2,5 μέτρα τουλάχιστον, σε βάθος. Παίρνοντας τον κορμό του δέντρου σαν σταθερό σημείο. Συνήθως τα μέτρα που απομακρύνονταν από το δέντρο και έθαβαν ήταν σε  ακτίνα 3 μέτρων έως 15 μέτρα το πολύ.Εκεί κοντά είχαν κάποιο άλλο σημάδι πάνω από τις χρυσές λίρες όπως για  παράδειγμα ένα μπηγμένο πάσαλο ή μία πλάκα πέτρας, έναν σωρό από πέτρες ή έναν βράχο σαν δεύτερο σημάδι.

ΔΕΚΑ ΤΕΣΣΕΡΑ

Νεραιδοχώρι Πίνδου (Τρίκαλα).

Ένα φορτίο που προοριζόταν για τον Ζέρβα έπεσε κατά λάθος κοντά στο Νεραιδοχώρι. Πολλά κιβώτια λεηλατηθήκαν και αλλά δεν βρέθηκαν ποτέ. Μάλιστα αντάρτες της ομάδας Κωστόπουλου βασάνισαν ντόπιους με σκοπό να τους υποδείξουν κρύπτες με λίρες. Κουτσουφλιανη 3-5 πηγάδια ( Ημαθία ). Αεροπλάνο βρετανικό με εφόδια και λίρες έκανε αναγκαστική προσγείωση στις παρυφές του χωριού κουτσουφλιανη στο Όρος Βέρμιο. Υπάρχει χάρτης σχεδιασμένος από τον ίδιο τον  επιζών πιλότο με κωδικοποιημένη την απόκρυψη στην Κοζάνη . σύμφωνα με μαρτυρίες έχουν γίνει επιβεβαιωμένες ρίψεις κατά την διάρκεια του εμφυλίου στο άκρο της πόλης που σήμερα βρίσκεται το δημοτικό στάδιο και το Α σώμα στρατού. Πολλοί κάτοικοι πλούτισαν ξαφνικά πιθανότατα από τις χαμένες λίρες. Άλλο ένα σημείο ρίψης εφοδίων αποτέλεσε η περιοχή του Βερμίου προς την Πτολεμαιδα. Καλιδρομμιο – θέση αετός ( Αιτωλοακαρνανία). Εκεί έχουν γίνει  επιβαιβεωμενες ρίψεις προς τον καπεταν Αιαντα που δρούσε στην ευρύτερη περιοχή. & το αρχηγείο του απείχε μόλις 2 χλμ απ την ζώνη ρίψεων στην περιοχή Μπώκλουνα.

Παρνασσός-θέση βαρκό.

Στον Παρνασσό δραστηριοποιόταν άλλη μια ομάδα που έλαβε χώρα στο αντάρτικο. Λίγα στοιχεία είναι γνωστά για το αν υπήρξαν κρύψεις. Το αεροπλάνο που ρίξε στο σημείο αυτό έκανε και άλλες ρίξεις ως το πέρας του δρομολογίου του.

Πλατάνια Ολυμπίας.

Στην περιοχή αυτή έγιναν το 43 οι πρώτες συμμαχικές ρίψεις προς τις αντιστασιακές οργανώσεις ΕΟΑ & ΕΣ. Δημιουργηθήκαν αποθήκες με σκοπό την υποστήριξη πιθανής συμμαχικής απόβασης στην Πελοπόννησο.

Όρος Πάρωνας (Αρκαδία).

Παράλληλα με την ομάδα του Ελας 15 ατόμων, το 43 δημιουργείτε μια ακόμα υπό τον Μαντζουράνη Γρηγόριο. Πραγματοποιήθηκε ρίψη με σκοπό την ενίσχυση του με 24 όπλα. Άγνωστο αν υπήρξε ποσότητα λιρών.

Γιαννινα

Η περιοχή αποτελούσε ζώνη ρίψης εφοδίων από τους συμμάχους. Το 43 κατά την μεταφορά λιρών προς την Άρτα σκοτώθηκαν οι αντιστασιακοί και μέχρι σήμερα οι λίρες αναζητούνται.

Γομάτι ( Χαλκιδική)

Πραγματοποιήθηκαν ρίψεις εφοδίων στην περιοχή με σκοπό την ενίσχυση των ανταρτικών ομάδων. Θεωρείται βέβαιο η ρίψη λιρών. Κατά καιρούς στον χολωμώντα έχουν βρεθεί μικροποσότητες λιρών. Λια (Ελληνοαλβανικά σύνορα) Κοντά στο μοναστήρι του Αγίου Αθανασίου έπεσαν 24 κιβώτια από τα οποία 4 βρήκαν και αρέδωσαν στην βρετανική φρουρά. Όρος Μπάρος ( σύνορα νομών Τρικάλων Ιωαννίνων ). Από ιστορίες ντόπιων λέγεται ότι έγιναν ρίψεις από συμμαχικά αεροσκάφη.

Λίμνη Βεγορίτιδα. ( Πέλλα).

Κατά το τέλος του πολέμου είναι γνωστή η ιστορία στους ντόπιους για τα φορτία χρυσού που έγιναν σε 10 δρομολόγια υδροπ

Ο βοσκός από τα Άγραφα

Ο Μανόλης ήταν χοιροβοσκός της περιοχής των Αγράφων.Μια γουρούνα του σκάβοντας κάτω από μια βελανίδια βρήκε ένα καζάνι γεμάτο χρυσές λίρες . Ξεπερνώντας την τρέλα της στιγμής, φόρτωσε το καζάνι και αφού το μετέφερε στο χωριό του, αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο έργο που το χει ανάγκη ο τόπος κι ένα γάμο που το γλέντι του θα είναι ανεπανάληπτο. Έχτισε λοιπόν το “γεφύρι του Μανόλη” και στο “γάμο” του, που κράτησε μια βδομάδα και σφάχτηκαν 200 γίδες σούτες.

ΔΕΚΑ ΠΕΝΤΕ

Το σπίτι στην Κηφισιά

<<Πάει ένα φορτηγό με μπάζα από ένα παλιό σπίτι που γκρεμίσανε στην Κηφισιά να ξεφορτώσει στην χωματερή. Όπως ξεφορτώνει μια τσιμεντένια κολώνα σπάει και απο μέσα χύθηκαν πολλές χρυσές λίρες και μια τσάντα με κοσμήματα. Εκεί στις χωματερές συχνάζουν και γύφτοι που ψάχνουν τα σκουπίδια να βρούν κάτι χρήσιμο. Και με το που πήραν χαμπάρι το συμβάν όρμησαν “πατώ με πατεί” να τις μαζέψουν. Ο νταλικέρης μαζί με άλλους δύο νταλικέρηδες που ήταν τυχαία εκεί πήγαν να τους διώξουν και πλακώθηκαν με τους γύφτους. Μου είπαν ότι έπεσε το ξύλο της αρκούδας. Τελικά την τσάντα με τα κοσμήματα την άρπαξε μια τσιγγάνα και τις περισσότερες λίρες οι υπόλοιποι τσιγγάνοι και στους δαρμένους νταλικέρηδες έμειναν ελάχιστες λίρες. Όλοι μας έχουμε ακούσει ιστορίες για χαμένους θησαυρούς και για ανθρώπους που τους βρήκανε και φτιάχτηκαν οικονομικά, από τις μανάδες μας και τους παππούδες μας. Τα περισσότερα ανήκουν στην σφαίρα του μύθου αλλά αξίζει να λέγονται και βέβαια υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν μανιωδώς για αυτούς. Την  προηγούμενη άνοιξη είχα πάει να μαζέψω σπαράγγια σε κάτι υψώματα απέναντι από την Αττική οδό . Εκεί που μάζευα δεν πρόσεξα γλίστρησα και βρέθηκα χωμένος σε ένα λάκο μέχρι το λαιμό που ήταν καλυμμένος με ξερόκλαδα. Ευτυχώς δεν κτύπησα και πολύ (αν και φοβήθηκα απο την γλίστρα) αλλά όταν βγήκα και τράβηξα τα ξερόκλαδα είδα ότι επρόκειτο για έναν φρεσκοσκαμμένο λάκκο το πολύ μιας εβδομάδας και στο βάθος του είχα πολλά σπασμένα πήλινα κεραμιδάκια , προφανώς από σπασμένο κιούπι. Πάντως ότι και να ήταν μέσα το είχαν πάρει. ΔΕΚΑ ΕΞΗ Οι χρυσές λίρες στην Αχαΐα. Σύμφωνα πε πληροφορίες της διαδικτυακής πύλης  άλλη μια ιστορία χαμένου θησαυρού ήρθε στο φως της επιφάνειας ( το 2010) προκαλώντας στην περιοχή του Λαππα στην Αχαΐα φρενίτιδα χρυσού. Όπως ακριβώς η είδηση αναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Κόσμος της Πάτρας”, ένα σεντούκι με λίρες ήταν θαμμένο κάτω από μία ελιά και ο τυχερός εργάτης… έσκαψε διάνα χτυπώντας στην κυριολεξία φλέβα χρυσού! Tο περιστατικό φέρεται πως έχει συμβεί πριν από μερικές ημέρες σε σημείο εργακατασκευης αυτοκινητόδρομου στην Αχαια. όπου εκτελούνται έργα για την κατασκευή του νέου αυτοκινητόδρομου  «Ολυμπία Οδός». Συνεργάτης της εφημερίδας “Κόσμος της Πάτρας”, πληροφορήθηκε το περιστατικό από δύο ανθρώπους με καταγωγή από Λάππα και Αμαλιάδα και στη συνέχεια το δημοσίευσε στην εφημερίδα. Μάλιστα ο ένας από τους πληροφοριοδότες φέρεται να διαβεβαίωσε πως γνωρίζει προσωπικά τον χειριστή και πως η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα, ο χειριστής του σκαπτικού μηχανήματος προσπάθησε να ξεριζώσει μία ελιά από χωράφι στην περιοχή. Όπως το μηχάνημα τραβούσε το δέντρο είδε πως κάτω από τις ρίζες της ελιάς υπήρχε κάτι που του κίνησε την περιέργεια. Αμέσως κατέβηκε από τον εκσκαφέα και πλησίασε στο σημείο. Έκπληκτος διαπίστωσε ότι ήταν ένα σεντούκι και, όπως λένε αυτοί που γνωρίζουν το περιστατικό, αμέσως το μυαλό του πήγε σε κάποιον θησαυρό. Πήρε το σεντούκι προσεκτικά και σπάζοντας το λουκέτο ανακάλυψε ότι ήταν γεμάτο με χρυσές λίρες. Η χαρά του εργάτη ήταν απερίγραπτη και αμέσως έσπευσε να μεταφέρει το «τυχερό» σεντούκι σε ασφαλές σημείο, φροντίζοντας να μην κοινολογήσει το γεγονός. Παρ’ όλα αυτά το… χρυσό μυστικό αποκαλύφθηκε με αποτέλεσμα το νέο να διαδοθεί σε όλη την περιοχή του Λάππα αλλά και στον γειτονικό Νομό της Ηλείας. ΔΕΚΑ ΕΠΤΑ Βρέθηκε τεράστιος θησαυρός με χρυσές λίρες και ευρώ Ψάχνουν τον κρυμμένο θησαυρό στον Πύργο Το πρώτο επεισόδιο του σίριαλ για την αναζήτηση κρυμμένου θησαυρού στο Κολίρι7 παίχτηκε με τις ανασκαφικές έρευνες να μην φέρνουν στο φως το παλιό σεντούκι με τις λίρες. Ο ιδιώτης Πάνος Τσουμπακόπουλος που υπέβαλε αίτημα στην Κτηματική Υπηρεσία όπως ειχε δηλώσει εκείνο το διάστημα στην εφημ.ΠΑΤΡΙΣ του Πύργου θα επιμείνει σχολιάζοντας με έμφαση ότι «δεν πρέπει να χάσουμε τα λεφτά». Το ειδικό μηχάνημα αναζήτησης που επιστρατεύτηκε πριν από καιρό έδειξε την ύπαρξη χρυσού στο σημείο ωστόσο αν και οι έρευνες ξεπέρασαν τα 5 μέτρα πλησίον του Ιερού Ναού Αγίων Θεοδώρων δεν υπήρξε κάποιο αποτέλεσμα. Η Κτηματική υπηρεσία πάντως με την Δντρια κα Μποβολέτη που ειχε βρεθει επί τόπου στις έρευνες ειχε δηλώσει τοτε στην εφημ.ΠΑΤΡΙΣ ότι « η υπηρεσία ακολούθησε τις διαδικασίες που προβλέπονται σε τέτοιες περιπτώσεις και θα κάνει το ίδιο εάν υπάρχουν  ανάλογα αιτήματα». Το ενδιαφέρον των κατοίκων ήταν μεγάλο αφού από νωρίς το πρωί βρέθηκαν στο σημείο και συζητούσαν όλα τα σενάρια που έχουν δει το φώς της δημοσιότητα. Η ιστορία έρχεται από πολύ παλιά για την συγκεκριμένη εκκλησία (έχει κατασκευαστεί το 1932) που κάνει λόγο για συνάντηση Γερμανών που διακινούσαν μεγάλες ποσότητες χρυσών λιρών . Ο πατέρας του ιδιώτη που κατέθεσε το αίτημα που αποκάλυψε το μυστικό και από τότε ξεκίνησαν οι διαδικασίες για την αναζήτηση του μυθικού θησαυρού. « Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν τα λεφτά και δεν θα πρέπει να σταματήσουμε» επεσήμανε ο κ Τσουμπακόπουλος και πρόσθεσε ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες θα πρέπει να δείξουν ανάλογο ενδιαφέρον. Χρειάστηκε και δεύτερο μηχάνημα…Στο σημείο λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι έφτασε και ένα  μικρότερο σκαπτικό μηχάνημα όπου «κατέβηκε» λίγο περισσότερο από τα 5 μέτρα ωστόσο δεν βρέθηκε κάτι που να αφήνει αχτίδα αισιοδοξίας για τον κρυμμένο θησαυρό. Πάντως ένα ακόμα σενάριο που ειχε κυριαρχησει στις συζητήσεις κατοίκων στο σημείο ήταν ότι παλαιότερα κάποιοι είχαν σκάψει χωρίς να γίνουν αντιληπτοί…. ΔΕΚΑ ΟΚΤΩ Το παλιό κτίσμα έκρυβε χιλιάδες λίρες . Άνω-κάτω έχει γίνει ένα ολόκληρο χωριό8 στο νομό Ηρακλείου μετά το θησαυρό που “ξεθάφτηκε” σε παλαιό κτίσμα. Επρόκειτο για αναρίθμητες χρυσές λίρες που εντοπίστηκαν τυχαία στη διάρκεια εργασιών αναπαλαίωσης της εγκαταλειμμένης οικείας . Ο τελευταίος ιδιοκτήτης, ο οποίος δεν απέκτησε δική του οικογένεια, πέθανε πριν από χρόνια. Μακρινοί συγγενείς αποφάσισαν να πωλήσουν το κτίσμα σε ηρακλειώτη, ο οποίος εξεδήλωσε ενδιαφέρον και το αγόρασε σε τιμή- ευκαιρίας. Στη διάρκεια των εργασιών, σύμφωνα με πληροφορίες, χρειάστηκε να γκρεμιστεί ένας πετρόκτιστος καναπές. Τα μάτια των εργατών «θαμπώθηκαν» όταν αντίκρισαν εκατοντάδες λίρες να κατρακυλούν στο πάτωμα ανάμεσα στα μπάζα. Μαρτυρίες κατοίκων αναφέρουν ότι παλαιότεροι συζητούσαν για την ύπαρξη ενός θησαυρού στο συγκεκριμένο σπίτι, πίστευαν όμως ότι ήταν μύθος. Ο πρώτος ιδιοκτήτης της παλαιάς κατοικίας, από τους προύχοντες του χωριού, την περίοδο της γερμανικής κατοχής είχε αναλάβει τη φύλαξη λιρών που του εμπιστεύονταν συγχωριανοί του. Δυστυχώς έπαθε Αλτσαχάϊμερ και δεν θυμόταν πού είχε κρύψει τις λίρες. Λέγεται ότι συγχωριανοί του είχαν σκάψει πατώματα και τοίχους, όμως οι λίρες δεν βρέθηκαν. Προφανώς ουδείς σκέφτηκε να σκάψει στον καναπέ. Έσκαβαν για γέφυρα, βρέθηκαν σε θησαυρό. Σε θησαυρό σκόνταψε η αξίνα των συνεργείων της Εγνατίας Οδού9. Κατά τη διάρκεια των εργασιών για την κατασκευή γέφυρας μεταξύ των νομών Καστοριάς και Κοζάνης, ένας εργάτης εντόπισε βλήματα. Αμέσως κλήθηκαν ειδικοί και μόλις απασφάλισαν τους κάλυκες, διαπίστωσαν ότι μέσα στις οβίδες δεν υπήρχε εκρηκτική ύλη, αλλά χρυσές λίρες. Το οικόπεδο είχε απαλλοτριωθεί για τις εργασίες, ενώ το εύρημα αναζωπύρωσε τις φήμες για κρυμμένους θησαυρούς στα βουνά της Μακεδονίας. ΔΕΚΑ ΕΝΝΕΑ Ο Θησαυρός του Ναού Σε αυτό το τόπο που ζούμε υπάρχουν μέρη που δυστυχώς δεν ξέρουμε  και ίσως και να μην γνωρίσουμε ποτέ. Ένα τέτοιο μέρος είναι η Γόλα..Μέσα στο Ταΰγετο κρυμμένο, και μέσα στα δέντρα Στη Γόλα που μέχρι πριν μερικά χρόνια υπήρχαν μόνο τρία σπίτια υπάρχει παλιό έρημο πλέον μοναστήρι στο οποίο υπάρχει εκκλησάκι που εκτός από τους γνωστούς άγιους της εκκλησίας μας υπάρχουν και οι σοφοί της αρχαίας Ελλάδας!!! Σε αυτό λοιπόν το εκκλησάκι πήγαινε κάπου κάπου ένας ντόπιος ο οποίος από αγάπη για την εκκλησιά φρόντιζε να την καθαρίζει από τις ακαθαρσίες από τις νυχτερίδες που κατοικούσαν στον τρούλο. Ένα πρωινό πηγαίνοντας στο σημείο συνάντησε δυο ‘ξένους’ που είχαν κατασκήνωση εκεί κοντά οι οποίοι του είπαν πως ήταν εκεί για την φύση και τα σχετικά. Την επόμενη φορά που πήγε στο μοναστήρι ήταν μετά από μερικές μέρες, μπαίνοντας στο εκκλησάκι έμεινε άφωνος. Στο κέντρο της εκκλησίας υπήρχε στο πάτωμα διακοσμητικό ψηφιδωτό ενός δικεφάλου αετού μέσα σε ένα κύκλο.Αυτό είχε αφαιρεθεί από το πάτωμα και από κάτω του υπήρχε τρυπά βάθους ενός μέτρου και φυσικά τίποτα άλλο.Οι ξένοι βέβαια άφαντοι και το μυστήριο του τι υπήρχε εκεί θα βασανίζει ίσως για πάντα τον χωρικό. Αν πάτε ποτέ θα δείτε τον ραγισμένο αετό να στολίζει το πάτωμα. ΕΙΚΟΣΙ Ο Γερμανός που επέστρεψε Η ιστορία που θα περιγράψω είναι «αληθινή» και συνέβη σε χωριό των Τρικάλων. Συνέβη στο χωριό Πηγή, το οποίο βρίσκεται λίγο έξω από τα Τρίκαλα. Στο χωριό υπάρχει μια τοποθεσία που ονομάζεται 5 πλατάνια. Είναι ένας κύκλος από 5 τεράστια πλατάνια γιαυτό και πήρε αυτήν την ονομασία. Εκεί το είχε φράξει ο μπάρμπα Μήτρος με τη γυναίκα του και είχε γαλοπούλες. Ήταν τέλη δεκατιας 80 με αρχές 90. Το αντρόγυνο όπως συνηθιζόταν εκείνα τα χρόνια κοιμόταν στο “μαντρι” για να φυλάνε τα ζώα από αλεπούδες κ.λπ. Το μαντρί το είχε ο μπαρμπα Μήτρος καμιά δεκαριά χρόνια. Και εκεί που όλα κυλούσαν ήρεμα εμφανίστηκε εκείνο το καλοκαίρι ένας Γερμανός με ένα πολυτελή αμάξι. Ρώτησε κάποιους από το χωριό για την τοποθεσία λέγοντάς τους ότι πολέμησε εκεί και ήθελε να θυμηθεί τα μέρη ξανά. Κανένας όμως δεν έδωσε σημασία. Έτσι λοιπόν ένα πρωί πήγε που λέτε ο Γερμανός και ετοιμαζόταν να σκάψει “στο γνωστό γι αυτόν μέρος”. Ο μπαρμπα Νίκος είχε το μαντρί του λίγο πιο πέρα. Έτσι λοιπόν πρωί πρωί όπως ηταν πήγαινε για να “βγάλει” κάτι πρόβατα που είχε , έπεσε πάνω στη “δουλειά” του Γερμανού. Αυτός χωρίς να τα χάσει τράβηξε κατευθείαν πιστόλι. Απειλώντας τον μπαρμπα Νίκο πως αν δεν σκάψει θα τον σκοτώσει. Ο καημένος πήρε τον γκασμά και άρχισε να σκάβει. Με το δεύτερο χτύπημα του γκασμά χτύπησε σε κάτι μεταλλικό. Ήταν ένας τενεκές γεμάτος λίρες σε βάθος λιγότερο απο 15 πόντους. Ο Γερμανός του έγνεψε να τις φορτώσει στο αμάξι. Τι να κάνει ο καημένος ο μπαρμπα Νικος τις φόρτωσε και περίμενε. Φεύγοντας ο γερμανός του πέταξε καμιά 10αρια λίρες στον δρόμο. Ο μπαρμπα Νίκος πήρε τις λίρες και ευχαριστούσε τον θεό που ήταν ακόμα ζωντανός. Ο γείτονας του ο μπαρμπα Μήτρος μόλις το έμαθε έπεσε στο κρεβάτι για καμιά βδομάδα και το μόνο που τον άκουγες να λέει ήταν: κοιμόμουνα πάνω τους για περισσότερα από 10 χρόνια με τα νύχια να έξυνα λίγο θα τις έβρισκα!!!! ΕΙΚΟΣι ΕΝΑ Θησαυρός κτισμένος στον τοίχο Mια γριά μητέρα ενός ανθρώπου του ζητούσε να την επισκεφθεί και να κάνει κάποιο μερεμέτι στον τοίχο της αυλής που άρχισε να πέφτει, αλλά ο γιος, πότε με την δουλειά, πότε με την οικογένεια, ξεχνούσε να εκπληρώσει την επιθυμία της μητέρας του, οπότε στις συνεχείς οχλήσεις, αποφάσισε να της κάνει το χατίρι. Πήρε λοιπόν τα κατάλληλα εργαλεία, καθώς και λίγο τσιμέντο και άμμο και άρχισε να γκρεμίζει όπου ο τοίχος παρουσίαζε κλίσεις και να τον επισκευάζει εκ νέου, ενώ πολλοί χασομέρηδες χωρικοί έβλεπαν την εργασία του κι έδιναν τις συμβουλές τους, μια και ο μάστορας ήταν περισσότερο άνθρωπος του στυλό και του μολυβιού παρά των σκληρών εργασιών. Και ξαφνικά ω του θαύματος, μέσα από τα χαλασμένα του πεσμένου τοίχου, ξεπρόβαλε καλοτοποθετημένος ένας τενεκές, που όταν άνοιξε το καπάκι του, εμφανίσθηκε μέσα ένας τεράστιος θησαυρός χρυσών οθωμανικής κοπής και αγγλικών χρυσών λιρών που έκαναν όχι μόνο τον τυχερό, αλλά και την ομήγυρη να τρίβουν τα μάτια τους από την λάμψη. Όπως εκ των υστέρων έγινε γνωστό, ο πατέρας του τυχερού συμπολίτη ήταν μεγαλέμπορας λαδάς και ξυδάς, ονομαστός στην περιοχή και στην εποχή του, που τιμάρευε καλά τους καρπούς των κόπων του. Έτσι, τα χρήματα τα έκρυψε στον τοίχο του σπιτιού του, αλλά το μυστικό φαίνεται ότι το κράτησε μέχρι την τελευταία πνοή και το πήρε μαζί του, μέχρις ότου ο τυχερός γιος το έβγαλε από την αφάνεια. ΕΙΚΟΣΙ ΔΥΟ Και άλλος τυχερός γιός Το ημερολόγιο αυτό υπάρχει σήμερα, στα χέρια ενός φίλου, αφού εντελώς τυχαία αποκάλυψε στον προηγούμενο κάτοχο του, το πολύτιμο μυστικό. Όπως έμαθε ο φίλος, το ημερολόγιο αυτό ανήκε στο γερμανό αξιωματικό που είχε επιλέξει για σπίτι του, το σπίτι ενός γνωστού Αθηναίου γιατρού, το 1940 – 41. Ήταν ένα πλουσιόσπιτο. Το ημερολόγιο αυτό είχε ξεχαστεί από τον γερμανό αξιωματικό, που έφυγε βιαστικά στο τέλος του πολέμου και βρισκόταν σε μια βιτρίνα του ιατρείου. Όπως μάλιστα του διηγήθηκε o τυχερός γιος του γιατρού, πολλές φορές έπαιζε με αυτό, όταν ήταν πιτσιρικάς. Ώσπου τον περασμένο Οκτώβριο (λόγω επετείου) το έπιασε πάλι στα χέρια του. Το ημερολόγιο του γλιστράει από τα χέρια, πέφτει στο πάτωμα, η βάση του χτυπά κάτω με τη γωνία της και ανοίγει! Όπως έπεσε στο πάτωμα από μέσα ένα μικρό χαρτί ξεπρόβαλε , κίτρινο από τον καιρό, με λίγες γερμανικές λέξεις. Η μετάφραση έλεγε: «Έβδομη πέτρα αριστερά, έβδομη πέτρα από το πάτωμα, ο Διόνυσος χαρίζει υγεία»!!! Ο φίλος μας δεν δυσκολεύτηκε πολύ, αν και στην αρχή τα έχασε! Στο παλιό και γεμάτο παλιατζούρες υπόγειο του σπιτιού, υπήρχε τότε μια κάβα με καλά κρασιά αριστερά από την είσοδο. Με λίγο κόπο έφτασε στο σημάδι. Η πέτρα βγήκε εύκολα, αποκαλύπτοντας έναν αξιοσημείωτο μικρό θησαυρό, κυρίως από χρυσά νομίσματα (λίρες και άλλα) της εποχής… ΕΙΚΟΣΙ ΤΡΙΑ Ο θησαυρός του σαράφη Σε παραδοσιακό χωριό (κάπου στην Κομοτηνή), κάποιος αγόρασε ένα παλιό γκρεμισμένο παραδοσιακό σπίτι το οποίο αποφάσισε να το αναπαλαιώσει και να το χρησιμοποιήσει για παραθεριστική κατοικία. -Θέλοντας να κρατήσει τα στοιχεία του παρελθόντος, παίρνει από γειτονικά παραδοσιακά σπίτια χαρακτηριστικά που θα μπορέσουν μαζί με ό,τι απόμεινε, να γίνει το σπίτι, όπως ακριβώς ήταν πριν εγκαταλειφθεί και αφεθεί στο έλεος του χρόνου. -Κάποιοι όμως από την γειτονιά σφύριξαν στο αφτί του ότι το γκρεμισμένο σπίτι ανήκε στο παρελθόν σε κάποιον ονομαστό σαράφη, δηλαδή αργυραμοιβό της περιοχής, ο οποίος είχε συνήθεια να τιμαρεύει τα γρόσια και τα χρυσαφικά στο χώμα ή σε διάφορα ασφαλή σημεία του σπιτιού, ανοίγοντας τρύπες και στην συνέχεια τις έκλεινε με μαεστρία για να μην ξεχωρίζουν από τους σοβάδες. -Η μαρτυρία αυτή έγινε αφορμή να χάσει ο συμπολίτης μας τον ύπνο του και να βρίσκεται από τα ξημερώματα, την ώρα που πιάνουν δουλειά οι Αλβανοί εργάτες στο σπίτι, επιβλέποντας με μεγάλη προσοχή τα έργα και ιδιαίτερα προς τα κεί πού σκάβανε και στο τι βγάζανε από μέσα. -Καθώς όμως προχωρούν τα έργα, δεν φάνηκε ακόμη φως στο τούνελ και οι υποψίες εστιάζονται ή στο ότι κάποιοι άλλοι πιο νωρίς έσπευσαν με σκαπανικά να περάσουν από κόσκινο το σπίτι του σαράφη, ή ο σαράφης ήταν πιο έξυπνος μια και μερίμνησε πριν αποδημήσει εις Κύριον, να ξεκοκαλίσει ό,τι έφτιαξε με κόπους και θυσίες. -Στο ίδιο χωριό στο παρελθόν έγινε και πάλι λόγος για κάποιο θησαυρό υπέργηρου που όταν πέθανε, οι συγγενείς που γνώριζαν ότι ο γέρος τα συγκέντρωνε μετά μανίας έψαξαν όλο το σπίτι και δεν βρήκαν τίποτα. -Απελπισμένοι οι δικοί του, πέταξαν όλα τα παλιοπράγματα που υπήρχαν μέσα, μεταξύ των οποίων και το στρώμα στον σκουπιδότοπο του χωριού, όπου από τις βροχές και τον ήλιο έσκασε το περίβλημα και βγήκαν στην επιφάνεια τα ρεσάτια, τα οποία μάζεψαν οι τσομπάνηδες κι έγιναν άνθρωποι.. ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΑ ΝΑΤΟΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ: Κόκκινη προβιά Η πένθιμη μυρωδιά του εμφύλιου δεν άφηνε πολλά περιθώρια για έναν νέο δεύτερο καταστροφικό για την Ελλάδα γύρο θανάτου. Ο στρατός του ΕΛΑΣ μπορεί να είχε ηττηθεί, αλλά η βάρια σκιά του σιδηρούν παραπετάσματος έπεφτε βαριά μέχρι τα σύνορα της Ελλάδας . Με την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων έκδηλη ήταν η ανησυχία των βρετανών για το τι μέλει γενέσθαι στην Ελλάδα. Ήθελαν να αποφύγουν πάση θυσία μια κυριαρχία του ΕΑΜ και κατά επέκταση του ΚΚΕ που θα έβαζε την Ελλάδα στην αγκαλιά της σοβιετικής ένωσης. Όπως αναφέρει ο δημοσιογράφος Πίτερ Μέρτο, ο μυστικός στρατός ήταν μία «νέα μονάδα του ελληνικού στρατού, που έγινε γνωστή με πολλά ονόματα, όπως Ελληνική  Ορεινή Ταξιαρχία, Ελληνική Δύναμη Καταδρομών ή ΛΟΚ», στην οποία αποκλείονταν «σχεδόν όλοι όσοι είχαν από μετριοπαθείς συντηρητικές έως ακροαριστερές πεποιθήσεις. Συνδετικός της πυρήνας οι επίλεκτες μονάδες των <<ιερολοχιτών>> με πλούσια πολεμική δράση και εκπαίδευση από τους βρετανούς. Πρώτος διοικητής των νεοσύστατων Ελληνικών Δυνάμεων Καταδρομών ήταν ο στρατάρχης και μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας, Αλέξανδρος Παπάγος. Στις 3 Δεκεμβρίου του ’44, μόλις έξι εβδομάδες μετά την εκδίωξη των γερμανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα, διοργανώθηκε μία μεγάλη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας εξαιτίας της άρνησης της Βρετανίας να αφοπλιστούν οι βρετανόφιλες Ελληνικές Δυνάμεις Καταδρομών. Οι διοργανωτές είχαν δηλώσει ότι η διαδήλωση θα ακολουθηθεί από γενική απεργία, όμως θα ήταν απόλυτα ειρηνική. Ομάδες ενόπλων, αστυνομικών και Βρετανών στρατιωτών, ακροβολισμένοι στις στέγες κτιρίων στο κέντρο της πρωτεύουσας, άρχισαν να πυροβολούν το πλήθος απροειδοποίητα. Πιθανολογείται ότι ανάμεσα στους ένοπλους υπήρχαν μέλη των ΕΔΚ, κάτι το οποίο, μέχρι και σήμερα, δεν έχει επίσημα εξεταστεί. Εκείνη την ημέρα ξεκίνησε άτυπα ο εμφύλιος πόλεμος. ΝΑΤΟ και τη CIA με το σκεπτικό ότι θα λειτουργούσε σαν δύναμη οπισθοφυλακής σε περίπτωση σοβιετικής εισβολής στην Ευρώπη. Υπό των φόβο των σοβιετικών υπογράφεται στις 25/03/1955 στην Ελλάδα η συμφωνία για την εφαρμογή της επιχείρησης «κόκκινη προβιά». Η συμφωνία προέβλεπε την συνεργασία των ελληνικών δυνάμεων καταδρομών και παρακρατικών ομάδων, με την CIA. Επίσης προέβλεπε την στρατολόγηση 2200 αντρών από τον τοπικό πληθυσμό (εθελοντών), βορείως του Αλιάκμονα και μια εφεδρική δύναμη 1500 αντρών, στην κεντρική και νότια Ελλάδα. Με την συνεργασία πρακτόρων της CIA, δημιουργήθηκαν σε όλη την Ελλάδα 160 κρύπτες μυστικού πολέμου οι οποίες περιείχαν εκρηκτικά, κυνηγετικά όπλα και όπλα ρωσικής κατασκευής (για λόγους προπαγάνδας), ειδικούς ασυρμάτους καθώς και υλικά δολιοφθοράς και ψυχολογικού πολέμου. Τέλος φτιάχτηκαν και 827 κρύπτες ανορθόδοξου πολέμου οι οποίες περιείχαν όπλα, στολές και εφόδια για κανονικό ανταρτοπόλεμο, καθώς και χρυσές λίρες. Οι δυτικοί πίστευαν ότι οι Ρώσοι μπορούσαν να καταλάβουν ανά πάσα στιγμή την Ευρώπη. Έτσι καταστρώσανε ένα σχέδιο για την δημιουργία δικτύων που θα αναλάμβαναν να οργανώσουν τον ανταρτοπόλεμο αν αυτό το σενάριο γινόταν πραγματικότητα. Τα δίκτυα αυτά εγκαταστάθηκαν σε δέκα χώρες (Βέλγιο, Ολλανδία, Γαλλία, Ιταλία, Ελβετία, Αυστρία, Δυτική Γερμανία, Σουηδία, Ελλάδα και Τουρκία). Η επιχείρηση είχε και διαφορετικό όνομα από χώρα σε χώρα. Για την Ιταλία ονομαζόταν για παράδειγμα «Gladio» (σπαθί), ενώ για την Ελλάδα «κόκκινη προβιά». Οι χρυσές λίρες που κρύφτηκαν ήταν τόσες πολλές που υπήρξε έλλειψη χρυσών νομισμάτων την δεκαετία του 50 στην Ευρώπη. Από το 1986, που το θέμα αποκαλύφθηκε, το ελληνικό κράτος προχώρησε στην άρση κρυπτών η οποία ολοκληρώθηκε το 1990. Επίσημα δεν υπάρχουν πλέον, με την διαφορά ότι δεν αναφέρθηκε πουθενά η εύρεση χρυσών λιρών. Οι κρύπτες αυτές απ όσο φαίνεται δεν άρθηκαν ποτέ10 και τα χρήματα περιμένουν τους επίδοξους χρυσοθήρες να τα ανακαλύψουν. Όσον αφορά στη δράση της «Κόκκινης Προβιάς» στην Ελλάδα, ας δούμε τι εγραψε για την «ελληνική Γκλάντιο» το περιοδικό «Σπίγκελ» το Νοέμβρη του 1990:

«Πάνω από 800 κρύπτες με όπλα, ασυρμάτους, και άλλο εξοπλισμό υπήρχαν σε σπηλιές, σε υπόγεια δημόσιων κτιρίων, σε καλυμμένα πηγάδια και ακόμα κάτω από ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες στην επαρχία. Η μυστική ομάδα για την οποία είχε τοποθετηθεί το οπλοστάσιο, αριθμούσε 1.500 άντρες και σε περίπτωση πολέμου θα έφτανε τις 3.500». Οι αποκαλύψεις για την μυστική αυτή οργάνωση ήρθαν στο φως της δημοσιότητας στις αρχές της δεκαετίας του 90 από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ανέφερε πως κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του το 1984 αντιλήφτηκε την ύπαρξη αυτού του παρακρατικού μηχανισμού που ήταν ενεργός σε όλη την διάρκεια του ψυχρού πολέμου και τον διέλυσε. Οι αποκαλύψεις ξεκίνησαν από την Ιταλία κατά την προσπάθεια εξιχνίασης μιας τρομοκρατικής επίθεσης. Στην τρομοκρατική επίθεση στην Γκορίτσια το 1972 είχαν χάσει τη ζωή τους τρεις Ιταλοί αστυνομικοί. Λόγω του αδιεξόδου των ερευνών, που αρχικά είχαν στραφεί εναντίον της Αριστεράς, ο δικαστής Φελίτσε Κασόν στράφηκε στην έρευνα κατά των νεοφασιστικών  οργανώσεων.

Σε σύντομο διάστημα εντοπίστηκαν οι τρομοκράτες, που ήταν μέλη νεοφασιστικής οργάνωσης. Ο δικαστής συνέχισε τις έρευνες σχετικά με την προέλευση του οπλισμού των τρομοκρατών. Το 1990, μετά από δεκαοκτώ χρόνια ερευνών, αποκαλύφθηκε ότι τα όπλα προέρχονταν από μια αποθήκη της οργάνωσης με την επωνυμία «Gladio». Το άρθρο βασίζωταν σε πληροφορίες από το βιβλίο Οι μυστικοί στρατοί του ΝΑΤΟ: <<Η επιχείρηση Gladio και η τρομοκρατία στη Δυτική Ευρώπη>>, του Ελβετού ιστορικού Ντανιελε Γκρασερ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΑ

ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ

Ο Χρυσός των των ΝΑΖΙ

Ο βαρύς χειμώνας που ερχόταν προμήνυε το σκληρό πρόσωπο των ΝΑΖΙ που μέρα με την μέρα έκανε ακόμα πιο αισθητή την παρουσία τους στην Ευρώπη. Πίσω όμως από την πρώτη γραμμή του μετώπου μια άλλη στρατιά επιστημόνων και ερευνητών ξεχυνότανε στις κατακτημένες χώρες προσπαθώντας να δώσει απαντήσεις σε θεμελιώδη ιδεολογικά ερωτήματα της άριας φυλής. Μέσα σε αυτές τις στρατιές επιστημόνων και ερευνητών υπήρξαν και άλλοι με όχι και τόσο <<ευγενή κίνητρα>>. Σε αντίθεση με αυτούς που αναλάμβαναν οργανωμένες αποστολές σε χώρες όπως η Ελλάδα για την μελέτη αρχαιολογικών και άλλων ιστορικών μνημείων , υπήρξαν και αυτοί που απογυμνωμένοι από κάθε ιδεολογία προσπάθησαν να συλλέξουν τους θησαυρούς της κάθε χώρας. Όσο οι επιχειρήσεις διεξαγόταν, τόσο πιο επιτακτική και η ανάγκη για χρήματα. Στο στόχαστρο των ΝΑΖΙ δεν μπορούσε παρά να πέσει και η Ελλάδα. Η πολύ μεγάλη περιουσία των εβραίων της Θεσσαλονίκης, οι λίρες που έπεφταν στα ορεινά της χωράς και οι ανεκτίμητης αξίας αρχαιολογικοί θησαυροί και  νομίσματα, έκαναν μικρές καθημερινές ανθρώπινες τραγωδίες να επισκιάζονται από την ακόρεστη δίψα για πλουτισμό. Ακόμα και σήμερα η χώρα από την αναζήτηση μεγάλου μέρους του γερμανικού χρυσού που έμεινε εδώ, τις εκκρεμότητες για τις γερμανικές θηριωδίες καθώς και τις αρχαιότητες που κλαπήκαν, αφήνουν το στίγμα μιας εποχής σκοτεινής και μαύρης. Η έλξη των ΝΑΖΙ για τον χρυσό ήταν τόσο μεγάλη που πολύ σύντομα στραφήκαν σε πιο απόκρυφες και παραφυσικές μεθόδους όπως η αλχημεία11 με σκοπό να παράγουν χρυσό !!αυτό καταγράφεται για πρώτη φορά από τον helmut Werner12 συγγραφέα του βιβλίου με το όνομα <>. Πίστευαν πως μπορούσαν να μετατρέψουν από την άμμο χρυσό. Οι Ναζί οργάνωσαν μυστικά ένα εργαστήριο αλχημείας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Dachau πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και προσέλαβαν τον Karl Malchus, έναν αλχημιστή, ο οποίος έπεισε τον Himmler ότι μπορούσε να μετατρέψει πέτρες, άμμο και χώμα σε χρυσό. Αλλά ο Malchus δούλευε για λογαριασμό των Βρετανών το 1938 όταν εξαπάτησε τον Himmler και τον έκανε να πιστέψει τους ισχυρισμούς του! Ο Werner είπε: «Ο Malchus ζούσε στην Αγγλία μέχρι τους πρώτους μήνες της χρονιάς εκείνης και τότε ήρθε σε επαφή με τον Himmler όταν τον εξαπάτησε για τα μοναδικά ταλέντα του» Έτσι, ο Himmler προσέλαβε και έφερε τον Malchus στο Dachau, όχι φυσικά σαν φυλακισμένο, αλλά να εργαστεί σαν τεχνικός σε μυστικό εργαστήριο αλχημείας. Ο Malchus υποσχέθηκε στον Himmler ότι θα κατάφερνε να παράγει άφθονο χρυσό από πέτρες και άμμο, σωτήριο για το μέλλον και τη σωτηρία του Τρίτου Ράιχ. Όμως, ο  «αλχημιστής» έκρυβε ψήγματα χρυσού μέσα στα πακέτα των τσιγάρων του και τα παρουσίαζε στον Himmler ως τα αποτελέσματα των πειραμάτων του. Χρειάστηκαν μερικές βδομάδες για να καταλάβει ο Himmler ότι εξαπατήθηκε και ο Malchus αργότερα κρατήθηκε για αρκετούς μήνες ως φυλακισμένος στο Dachau. Όταν απελευθερώθηκε, απειλήθηκε πως αν μιλούσε ποτέ για τη σχέση του με τον αρχηγό των SS, η τιμωρία του θα ήταν ο θάνατός του. Τον τελευταίο χρόνο του πολέμου γινόταν ολοένα και φανερότερο η αδυναμία των γερμανικών δυνάμεων όσο αφόρα την τελική τους επικράτηση. Πολλοί πλέον γερμανοί στρατάρχες άρχισαν να σκέπτονται την επόμενη μέρα και το πώς θα εξασφάλιζαν τα πλούτη και τους θησαυρούς τους. Έντρομοι πολλοί διαπίστωσαν την αδυναμία μετακίνησης των φορτίων τους από τις υπο κατοχή χώρες προς την Γερμανία και από κει στην Ελβετία. Ακόμα και στην Γερμανία το τέλος του πολέμου έβαζε σε διαδικασίες απόκρυψης μεγάλο μέρος του θησαυρού των ΝΑΖΙ. Τι έγινε όλος αυτός ο θησαυρός ? Ο θησαυρός αυτός προερχόταν από τα θησαυροφυλάκια των κατεκτημένων ευρωπαϊκών χωρών αλλά και από τα θύματα του ολοκαυτώματος εβραϊκής καταγωγής. Ο άνθρωπος που ανέλαβε να καταμετρήσει και στην συνέχεια να φυγαδεύσει το χρυσό των εβραίων ήταν ο αξιωματικός των SS Μπρουνο Μελμερ. Μεγάλο μέρος του έστειλε στην Ελβετία αλλά και στην λατινική Αμερική. Ενδεικτικά και μονό από το μέρος του θησαυρού αυτού που ήρθε στην επιφάνεια καταλαβαίνουμε το μέγεθος του. Το 1945 αμερικανοί συνέταξαν έναν κατάλογο με ότι βρέθηκε στα ορυχεία Μερκερς. Οι Ναζί είχαν μεταφέρει τους θησαυρούς του Τρίτου Ράιχ από την πρωτεύουσα, το Βερολίνο, σε μια κρυψώνα, επειδή οι Ρώσοι προχωρούσαν γοργά λεηλατώντας, ενώ προέλαυναν στις ανατολικές πεδιάδες. Στις 12 Απριλίου 194513 ο στρατηγός Patton ενώθηκε με τον στρατηγό Eisenhower και τον στρατηγό Omar Bradley για να επιθεωρήσουν τους θησαυρούς των Ναζί. Συνοδευόμενοι από τον στρατηγό Eddy και τον συνταγματάρχη Bernard D Bernstein από το Οικονομικό Τμήμα του SHAEF, κατεβηκαν στο αλλατωρυχειο. Εκεί είδαν 58 χιλιόμετρα σήραγγες γεμάτες με χαρτονομίσματα, ράβδους χρυσού, χρυσά νομίσματα από πολλές χώρες, και βαλίτσες γεμάτες με χρυσά και ασημένια κοσμήματα καθώς και χρυσά σφραγίσματα δοντιών από τα θύματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Ψ 8.198 ράβδοι χρυσού

Ψ 55 κιβώτια με χρυσές ράβδους

Ψ Εκατοντάδες βαλίτσες με χρυσά αντικείμενα

Ψ 1300 τσάντες με χρυσά μάρκα, λίρες Αγγλίας και φράγκα.

Ψ 711 τσάντες με αμερικανικά εικοσαδολλαρια

Ψ Εκατοντάδες τσάντες με χρυσά και ασημένια

νομίσματα διαφόρων εποχών

Ψ 9 τσάντες με σπάνια νομίσματα

Ψ 3680 κιβώτια με γερμανικά μάρκα

Ψ 20 ασημένιες ράβδοι

Ψ 40 τσάντες με ασημένιες ράβδους

Ψ 63 κιβώτια με ασημένια πιάτα

Ψ 6 ράβδοι πλατίνας

Ψ 110 τσάντες με διάφορα νομίσματα

Τα περισσότερα αντικείμενα σύμφωνα με το στρατηγό Αϊζενχάουερ ήταν κτυπημένα με σφυριά για να μπορούν να αποθηκευτούν εύκολα και στην συνέχεια να γίνουν πλάκες χρυσού και ασημί. Ελβετικές τράπεζες και νάζι Κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν σε πολλές χώρες σε όλη την Ευρώπη. Όπως ήταν επακόλουθο, λεηλάτησαν τα τραπεζικά διαθέσιμα των χωρών αυτών και πήρε το χρυσό πίσω στη Γερμανία. Από την αρπακτική διάθεση των ναζί δεν θα μπορούσαν να γλιτώσουν οι εβραίοι της Ευρώπης από τους οποίους πήραν ακόμα και χρυσές οδοντοστοιχίες. Τον χρυσό μετά την παραλαβή του τον έστελναν για τήξη και χύτευση σε μπάρες με το σήμα της γερμανικής κεντρικής τράπεζας, η Reichsbank,, το όποιο ήταν τυπωμένο πάνω τους. Πολλά από αυτά τα λάφυρα χρησιμοποιήθηκαν για να πληρώσουν την πολεμική προσπάθεια, αλλά ένα μεγάλο μέρος ήταν ακόμα άθικτο και σε ναζιστικά χέρια ως το τέλος του πολέμου που πλησίασε. Πάνω σε κάθε πλακά χρυσού η οποία προήρθε από τιμαλφή  κυρίως εβραίων με σκοπό να χαθούν τα ίχνη των κτητόρων τους, κρύβονται συγκλονιστικές ιστορίες. Πολλοί εβραίοι με την ελπίδα πως ο χρυσός θα ήταν διαβατήριο σωτηρίας από τον φανατισμό των ναζί έδωσαν τα υπάρχοντα τους σε  τοπικούς  φρουράρχους του Χίτλερ. Στην συνέχεια πάγια τακτική αποτελούσε το λιώσιμο τους ακόμα και χρυσών δοντιών από θύματα των ναζί και η παρασκευή μπαρών με την στάμπα και το λογότυπο της ρεινχενμπανκ. Στην συνέχεια όποια ποσότητα χρυσού δεν αξιοποιούταν για εξοπλιστικά προγράμματα, πήγαινε στην Ελβετία . Η σχέση των νάζι με τις ελβετικές τράπεζες ξεκίνησε πολύ πιο πριν απ ότι οι περισσότεροι νομίζουν μέχρι σήμερα. Ακόμα και σήμερα έρχονται στο φως άγνωστες πτυχές αυτής της απάνθρωπης συνεργασίας τραπεζιτών – ναζί που στόχο είχε τον αποδεκατισμό των εβραίων της Ευρώπης και της αρπαγής των περιουσιών τους. Πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε η ελβετική Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, η οποία δημιουργήθηκε το 1930. Ιδρύθηκε από τον Montagu Norman διοικητή της τράπεζας της Αγγλίας και τον γερμανό ομόλογο του και μετέπειτα υπουργό οικονομικών του ΡΑΙΧ Hjalmar Schacht. Σκοπός της η διευκόλυνση καταβολής των πολεμικών αποζημιώσεων της Γερμανίας για το α παγκόσμιο πόλεμο. Με βάση έρευνα της ισραηλινής εφημερίδας <<καλκαλιστ>> διοχετεύτηκαν από τις ΗΠΑ και την Βρετανία 294 εκ. φράγκα με σκοπό την τόνωση της οικονομίας τα οποία φυσικά κατέληξαν στην πολεμική μηχανή τωhttp://www.thepaper.gr/ν ναζί. Παράλληλα πολύ μεγάλο μέρος των θησαυροφυλακίων πολλών χωρών κατέληξε με τη μεσολάβηση της στους γερμανούς. Στο διοικητικό συμβούλιο μετείχαν ο Herman Schmitz δημιουργός της βιομηχανίας εξόντωσης αερίων για τους εβραίους καθως και δυο καταδικασθέντες νάζι από το δικαστήριο της Νυρεμβέργης , ο Walter Funk και ο Emil Puhl. Σήμερα αυτή είναι η κεντρική νομισματική τράπεζα διεθνών διακανονισμών (FED) 14που ελέγχει την νομισματική κατάσταση και τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο. Από την αρχή του πολέμου η ουδετερότητα της Ελβετίας την έκανε έναν ελκυστικό προορισμό για τους διωκόμενους εβραίους. Όσοι κατάφεραν τοποθέτησαν τα χρήματα τους στην ελβετική ασφάλεια των τραπεζών . Δυστυχώς πολλοί από αυτούς δεν γύρισαν ποτέ να πάρουν τις καταθέσεις τους και οι τράπεζες δημιούργησαν πολλά εμπόδια στους απογόνους τους που έψαχναν τις οικογενειακές τους καταθέσεις. Οι ελβετικές τράπεζες ανακοίνωσαν το 1976 πως υπήρχαν 4,76εκ. φράγκα σε ανενεργούς λογαριασμούς. Σύμφωνα με έρευνα της κυβέρνησης των ΗΠΑ 200 σελίδων περιγράφεται λεπτομερέστατα η συνεργασία μεταξύ ναζί και τραπεζών. Οι ελβετικές τράπεζες16 είχαν δεκτεί λαφυραγωγημένο χρυσό από τα θύματα των γερμανών τουλάχιστον άξιας σημερινής 4,5 δις. Μεγάλο μέρος προέρχεται από προσωπικά αντικείμενα όπως  οδοντοστοιχίες των θυμάτων των στρατοπέδων συγκεντρώσεων. Μονό από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έγιναν συμφωνά με τον Elan Stenberg 76 αποστολές χρυσού άξιας 150 εκ. δολαρίων. H εταιρία Degussa αναλάμβανε το λιώσιμο του χρυσού.

ΕΙΚΟΣΙ ΕΞΗ

Που βρίσκεται ο χρυσός των εβραίων της Θεσσαλονίκης

Ενας από τους μεγάλους γρίφους και συνάμα από τις συναρπαστικότερες αναζητήσεις είναι η τύχη του χρυσού των εβραίων της Θεσσαλονίκης. Σήμερα παρουσιάζοντας διαφορές εκδοχές για το τι μπορεί να απέγινε θα εκθέσουμε ντοκουμέντα για το που βρίσκετε και πως έφτασε μέχρι εκεί. Όλα όσα γράφονται αποτελούν προϊόν πολύχρονης έρευνας, πολλών μαρτυριών, εντόνων αναζητήσεων που οδήγησαν σε ντοκουμέντα για το που αναπαύεται ήσυχη αυτή η τεράστια ποσότητα χρυσού. Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής η συντριπτική πλειονότητα της εβραϊκής καταγωγής πολιτών της Θεσσαλονίκης οδηγείται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς στην Πολωνία. Ενορχηστρωτής αυτής της επιχείρησης είναι ο διοικητής Θεσσαλονίκης

– αιγαίου (1942-44) Μερτεν Μαξ ο οποίος ευθύνεται για τον χαμό 80.000 εβραίων, την αποστολή στο Άουσβιτς 44.601 και την δολοφονία 608 ελλήνων πολιτών. Συνεργάτες του σε αυτό τα έργο οι λοχαγοί των Ες-Ες Αλόις Μπρούνερ και Ντίτερ Βισλιτσένι. . Κάθε κρατούμενος έπρεπε να καταθέσει όσα χρήματα είχε σε ελληνικές δραχμές ή ξένα νομίσματα, λαμβάνοντας μια απόδειξη που έλεγε ότι «το ισότιμο ποσό θα αποδοθεί σε πολωνικά νομίσματα διότι από την Τράπεζα της Κρακοβίας». Οι κρατούμενοι πίστεψαν τις διαβεβαιώσεις ότι στο γκέτο του Αουσβιτς, όπου επρόκειτο να μεταφερθούν, οι ηλικιωμένοι δεν θα υποβάλλονταν σε καταναγκαστική εργασία, τα παιδιά θα πήγαιναν σε εβραϊκά σχολεία, οι άνδρες και οι γυναίκες θα δούλευαν στα εργοστάσια και στα ορυχεία. Ένας αμύθητης αξίας θησαυρός, από διαμάντια, χρυσά κοσμήματα και άλλα τιμαλφή καθώς και χιλιάδες χρυσές λίρες, που η συνολική του αξία ξεπερνούσε τα 125.000.000 χρυσά φράγκα, ποσό τεράστιο για την εποχή εκείνη, λεηλατήθηκε από τους αδίστακτους γερμανούς. Ο σφαγέας της Θεσσαλονίκης εμφανίζεται το 1957 στην συμπρωτεύουσα ως τουρίστας πιθανότατα προς αναζήτηση του κλεμμένου του θησαυρού, όμως αναγνωρίζεται και συλλαμβάνεται. Τον Μάιο του 1959 καταδικάζεται σε 25ετη κάθειρξη όμως θα  παραμείνει στην φυλακή για 28 μήνες. Αιτία οι πιέσεις της δυτικής Γερμανίας που σύμφωνα με το άρθρο 4016 αναστέλλεται αυτοδικαίως κάθε δίωξη γερμανού για εγκλήματα πολέμου. Ο μαξ μερτεν πεθαίνει το 1976 στο Μανχαιμ. Σύμφωνα με την εφημερίδα <<το βήμα>> όπου παρουσιάζονται17 τα επίσημα στοιχεία της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, η μέση περιουσία, κατά κεφαλήν, των εβραίων της Ελλάδος, λίγο πριν από την εισβολή των Γερμανών στη  χώρα μας, ανερχόταν σε 3.360 χρυσά φράγκα, ενώ η συνολική κινητή περιουσία ξεπερνούσε τα 125.000.000 χρυσά φράγκα και η ακίνητος περιουσία τα 75.000.000. Συνολικά, 200.000.000 χρυσά φράγκα. Από  αυτά τα 5/6, δηλαδή 168.000.000 χρυσά φράγκα, αναλογούσαν στη Θεσσαλονίκη και το υπόλοιπο 1/6, δηλαδή 32.000.000 χρυσά φράγκα, στην Αθήνα και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Αναλυτικά, από την περιουσία αυτή το 12,5% αντιπροσώπευε έπιπλα, οικιακά σκεύη και είδη ρουχισμού, το 21,5% κοσμήματα και χρηματικά αποθέματα, το 28,5% εμπορικό και βιομηχανικό κεφάλαιο και το 37,5% ακίνητη περιουσία. Ειδικότερα, πάντα σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, τα οικογενειακά κοσμήματα ήταν αξίας 8.000.000 χρυσών φράγκων στη Θεσσαλονίκη και 3.000.000 στην υπόλοιπη χώρα, ενώ τα χρηματικά αποθέματα, που είχαν κρυμμένα οι εβραίοι για τις «δύσκολες στιγμές», ανέρχονταν σε 25.000.000 χρυσά φράγκα στη Θεσσαλονίκη και σε 7.000.000 στην υπόλοιπη χώρα. Από εκεί και μετά ξεκινά ένα ατελείωτο σαφάρι για την ανεύρεση του. Συμφωνάμε τον κων. Βρεττο πρώην φυλακισμένο, ο θησαυρός αυτός βρίσκεται βυθισμένος. Κατά την εκδοχή αυτής της ιστορίας που κινητοποίησε πολλούς φορείς και το ισραηλινό συμβούλιο , ο θησαυρός έφτασε με υποβρύχιο και στην συνέχεια ποντίστηκε στον κόλπο μεκακι. Οι τρεις γερμανοί που ανάλαβαν να το κάνουν σκοτώθηκαν από τον ίδιο τον Μερτεν.

ΕΙΚΟΣΙ ΕΠΤΑ

Το μυστικό της λίμνης τοπλιτς

Βαθειά μέσα στις Άλπεις, ένα πρωινό ένα κορίτσι ενός αγροκτήματος ξύπνησε βιαστικά από τον παρατεταμένο κτύπημα της πόρτας. Απέναντι της αντίκρισε έναν αξιωματικό των νάζι που της ζητούσε επιτακτικά το κάρο και να τον οδηγήσει στην λίμνη τοπλιτς. Γερμανοί στρατιώτες φόρτωναν βαριά κιβώτια τα οποία στην συνέχεια αριθμούσαν. Η λίμνη βρίσκεται ένα μίλι απόσταση από το Salzkammergut στην Αυστρία, μια πολύ όμορφη πόλη αλλά και απομονωμένη. Έχει βάθος 300 μέτρα και στα βαθειά σκοτεινά νερά της δεν υπάρχει οξυγόνο. Το 1963 ένας δύτης μισθώθηκε για να βουτήξει αλλά πέθανε πάνω στην προσπάθεια. Η αυστριακή κυβέρνηση απαγόρεψε της καταδύσεις. Το 1983 ένα καθηγητής πήρε άδεια και βούτηξε στην λίμνη. Κατάφερε και εντόπισε κιβώτια γεμάτα πλάστες βρετανικές στερλίνες 19 και στρατιωτικό υλικό. Οι εικασίες έδιναν και έπαιρναν. Σκοπός των γερμανών αποτελούσε η αποσταθεροποίηση του βρετανικού νομίσματος.

ΕΙΚΟΣΙ ΟΚΤΩ

ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΚΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ

Τις πρώτες ώρες της 5 Οκτωβρίου που ξεκινούσε η ελληνική επίθεση στις κατεχόμενες από τους τούρκους περιοχές μας έμελε να ξεκινήσει ένα νέο σαφάρι αναζητήσεων με επίκεντρο το θησαυρό των τούρκων. Οι τούρκοι είχαν την πεποίθηση πως και αύτη η σύρραξη θα είχε τα ίδια για αυτούς νικηφόρα αποτελέσματα όπως το 1899. άλλωστε ήταν συνηθισμένοι σε πολεμικές συρράξεις και επαναστάσεις κατά την διάρκεια των 400 χρόνων Πολύ σύντομα όμως αναγκάστηκαν να αποκρύψουν στα εδάφη που άφηναν ότι δεν μπορούσαν να πάρουν μαζί τους με την πεποίθηση ότι κάποια μέρα θα ξαναερχόντουσαν ως κατακτητές για να τα πάρουν. Οι περιοχές της Θεσσαλίας, της δυτικής- κεντρικής Μακεδονίας με εξέχουσα θέση την Θεσσαλονίκη & τα Γιαννιτσά, την ιερή πόλη των τούρκων, έχουν δεσπόζουσα θέση στην αναζήτηση θησαυρών. Βασικά αντικείμενα αναζητήσεων τα χρυσά πεντόλιρα, λίρες και ασημένια νομίσματα των τούρκων αγάδων. Αγαπημένα σημεία ποκρύψεων των τούρκων ήταν τα δέντρα των χωραφιών και κήπων τους. Συνήθως τα έθαβαν σε ακτίνα μερικών μέτρων από το δέντρο-σημάδι και σε βάθος ως τα 2,5 μέτρα το ανώτερο. Αγαπημένα δέντρα αποκρύψεων  αποτελούν τα πλατάνια, οι φουντουκιές και ελιές. Κάθε χωριό έχει και από μια ιστορία για απόκρυψη. Επιλέξαμε να παρουσιάσουμε τα αποτελέσματα διαφόρων ερευνητών για έναν από τους μεγαλύτερους και ξακουστότερους θησαυρούς που αναζητούνται ακόμα και σήμερα.

ΕΙΚΟΣΙ ΕΝΝΕΑ

Τι απέγινε ο θησαυρός του Αλί Πάσα.

Στην βασιλική Τρικάλων ο 56 ομογενής από την Αυστραλία Ευάγγελος Δήμας επικεφαλής ομάδας χρυσοθήρων με νόμιμη άδεια αναζητά τον θησαυρό του αλί πασά. Η προσπάθεια του αυτή τράβηξε το ενδιαφέρον του CNN Αυστραλίας καθώς και πλήθους τουρκικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ο χρυσοθήρας αναζητά την ύπαρξη υπογείου δωματίου όπου με υπόδειξη του ιδίου του αλη πασα έγινε απόκρυψη του θησαυρού του. Φημολογείται πως υπάρχει. Ο Αλη Πασας γιος της χαμκως και του ληστή βελη ήταν από τα πρόσωπα που σημάδεψαν την προεπαναστατική Ελλάδα. Το 1788 γίνεται πασάς των Ιωαννίνων. Αποδυναμώνει τους τοπικούς τούρκους γαιοκτήμονες και σφετερίζεται την περιουσία τους. Πολύ σύντομα  στρέφεται κατά της Θεσπρωτίας και της β. ηπείρου σφάζοντας τις γαλλικές φρουρές και αγοράζει την Πάργα από τους άγγλους το 1819. κατά την διάρκεια της αντιπαράθεσης του με τον σουλτάνο Μαχμούτ Β σκοτώνεται με δόλο από τον χουρσιτ πασα νομίζοντας ως έχει πάρει συγχώρεση από τον σουλτάνο. Και εδώ αρχίζει το μυστήριο του μεγάλου Με βάση άρθρο της εφημερίδας <<ηπειρωτικός αγών>> (19/02/2000), μέρος της περιουσίας του φορτώνεται σε καράβια με  προορισμό την Μάλτα. Εικάζεται πως κατέληξε στο βρετανικό θησαυροφυλάκιο. Σύμφωνα με επιστολή του Βάγια-δεξί χέρι του πασά- προς τον ρώσο πρόξενο στην κων/πολη κατά την πολιορκία από σουλτανικές δυνάμεις είχαν ετοιμαστεί 1200 φορτώματα με εντολή του πασά με ασημικά και μαργαριτάρια. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή μέρος του θησαυρού του πασά ήρθε στην κατοχή του Εμβρε χότζα στην Αλβανία κατά την διάρκεια στρατιωτικών οχυρωματικών έργων το 1968. η μαρτυρία προέρχεται από βορειοηπειρώτη που ήταν παρών23. Σύμφωνα με αυτή την παράδοση είχε κτιστεί με εντολή του πασά μυστική κρύπτη στους Γεωργουσατες της Δροπολης. Όσοι συμμετείχαν εκτελεστήκαν πλην ενός που γλίτωσε προσποιούμενος τον πεθαμένο. Γεγονός που ενισχύει την παραπάνω μαρτύρια είναι η καταγγελία του τέως πρωθυπουργού της Αλβανίας ιλιερ σχετικά με την κλοπή χρυσού αξίας 2,8 εκ. δολαρίων από μυστικό θωρακισμένο τούνελ κοντά στα τίρανα που φυλασσόταν το αποθεματικό σε χρυσό της Αλβανίας. Με βάση τουρκικές πηγές24 μετά τον θάνατο του δόθηκε από την υψηλή πύλη ως ανταμοιβή το πόσο των 500 γροσιών σε κάθε στρατιώτη των Ιωαννίνων και το ποσό των 650 γροσιών σε αυτούς που υπηρετούσαν στην Ναύπακτο από την παρουσία του αλί των Ιωαννίνων. Επιπλέον ξεκίνησε και η καταμέτρηση της περιουσίας του από τον Χασαν Ταχσιν. Η περιουσία του στο κάστρο των Ιωαννίνων οσια από τα οποία μόνο τα

23.247.288 σε χρυσό. Επιπλέον καταμετρήθηκαν 181.675 χρυσά νομίσματα <<μπεσλι>>, 155.625 λοιπά νομίσματα. Το ποσό ήταν πολύ μικρό με βάση την θεωρητικά υπολογιζόμενη περιουσία του. Αυτό οφείλεται σο ότι ο αλί είχε δώσει μεγάλο χρηματικό πόσο για ξεσηκωμό των ελλήνων στην Πελοπόννησο. Περιουσία του αλη εκτός τσιφλικιών δημοσιοποιήθηκε πλην κοσμημάτων που δεν μπόρεσαν να φτάσουν στην κατοχή του σουλτάνου. Ένα περίεργο περιστατικό συμβαίνει στην Πρέβεζα. Ο γραμματικός Δημήτρης παραδίδει 2 σεντούκια με θησαυρούς στον άγγλο πρόξενο λίγο πριν παραδοθεί ο Βελη πάσας(γιος του αλη). Όμως ο πρόξενος το σκάει για την Λευκάδα όπου παρά την προσπάθεια του φαινομενικά να τα στείλει στην Κων/πολη είναι αβέβαιο ότι κατέληξαν στον τελικό τους προορισμό25. Παράλληλα υπάρχει και μια μαρτυρία για προσπάθεια του αλη αποστολής 10.000.000 γροσιών στην Κέρκυρα, χωρίς να γνωρίζει ο γραμματικός τι απέγινε τελικά το φορτίο αυτό. Συμπεράνουμε πως το μεγαλύτερο μέρος του θησαυρού οικειοποιήθηκε από τους σουλτανικού πολιορκητές καθώς τα 1200 φορτώματα με θησαυρούς δεν πρόλαβαν ποτέ να φύγουν. Σήμερα ο θρύλος ακόμα συναρπάζει οδηγώντας πολλούς σε έρευνες και αναζητήσεις σχετικά με το τι έγινε αυτή η τεράστια  περιουσία. Έτσι δεν πρέπει να μας φαντάζει περίεργο η παράνομη σκάφη στο μαυσωλείο του ασλαν στο κάστρο των Ιωαννίνων η οι πολλές έρευνες που εχουν πραγματοποιηθεί στην λίμνη των Ιωαννίνων.

ΤΡΙΑΝΤΑ

Ο ΧΡΥΣΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Στις 21 Απριλίου του 41 φαινόταν πλέον περισσότερο από ποτέ το τέλος της ηρωικής αντίστασης απέναντι στις γερμανικές στρατιές που είχαν εισβάλει στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να αποχωρίσει από την Αθήνα. Την ίδια εντολή παίρνει και η διοίκηση της τραπέζης της Ελλάδος με σκοπό να μην πέσουν τα αποθεματικά σε χρυσό Όπως διηγείται ο τότε διοικητής της τραπέζης Γεώργιος Μαντζαβηνος η πρώτη μεταφορά έγινε με την συνοδεία δυο αντιτορπιλικών του  βασιλέας Γεώργιος και βασίλισσα Όλγα στην Κρήτη. Επιλέχτηκε το κατάστημα ηρακλείου που είχε αρκετά ασφαλή χρηματοκιβώτια. Η μεταφορά έγινε καθαρά Δευτέρα του Φεβρουαρίου του 41. Με τη αποβίβαση στην σούδα δέχονται επίθεση από την γερμανική αεροπορία. Κύριο μέλημα στην Κρήτη επίσης αποτέλεσε η αλλαγή του καταστατικού συμφωνά με τα νέα άρθρα θα μπορούσε να έχει έδρα όπου και η νόμιμη κυβέρνηση της χώρας και θα μπορούσε να δικαιούται να διαχειρίζεται τα αποθεματικά της εις το εξωτερικό. Επόμενος σταθμός λόγο της γερμανικής επίθετης στην Κρήτη αποτέλεσε η Αλεξάνδρεια με βρετανικό πολεμικό πλοίο. Μάλιστα κατά την διάρκεια της μεταφοράς ένα κιβώτιο έσπασε και βρέθηκαν όλες οι λίρες πλην μιας. Στην συνέχεια η Αίγυπτος με διάφορες προφάσεις προσπαθεί να οικειοποιηθεί τον χρυσό αλλά κατόπιν εντόνων διαβημάτων, με συνοδεία αρμάτων μάχης φτάνει στ Σουέζ για το μακρινό του ταξίδι στην νότια Αφρική. Από εκεί με τραίνο μεταφέρεται στα θησαυροφυλάκια της South African Reserve Bank. Μάλιστα λόγο των πολλών μέτρων ασφαλείας που είχαν παρθεί η ελληνική τράπεζα γλίτωσε ασφάλιστρα της τάξεως των 500.000 λιρών. Το φορτίο αποτελούνταν από χρυσά νομίσματα και πλάκες χρυσού. Σήμερα με αφορμή επερώτησης του βουλευτή του ΛΑΟΣ κ. Αιβαλιωτη γνωρίζουμε28 για το που βρίσκεται ο χρυσός της Ελλάδος. Σύμφωνα με απάντηση της τραπέζης η ποσότητα του είναι 147,5 τόνους από τους οποίους 112,4 είναι ράβδοι χρυσού με διεθνείς προδιαγραφές. Αυτός σήμερα φυλάσσεται στην bank of England, στην ιδιωτική ελβετική τράπεζα UBS και στην ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ. Τέλος κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του Κ. Σημιτη 20 τόνοι εκποιήθηκαν για να μετατραπεί ένα μέρος τους σε πλάκες χρυσού με διεθνείς προδιαγραφές γιατί κατά την γνώμη τους δεν ήταν(?) εμπορεύσιμος, και τοποθέτηση χρημάτων σε αξιόγραφα όπως ομόλογα κ.α

Ψάχνοντας στην Τουρκία για τα όπλα του Τρικούπη!

Tο «κυνήγι θησαυρού» είναι κάτι σαν εθνικό σπορ στην Tουρκία «Κυνηγοί θησαυρού αποξηραίνουν λίμνη για να μπορέσουν να φθάσουν στη λεία τους» είναι η μία απο τις πλέον “διάσημες” ειδήσειςαυτού του τομέα δραστηριότητας στην Τουρκία: κάποιοι ανοίγουν κανάλια στη Λίμνη Καρτάλ του Όρους Μπαμπάνταγ, στο Ντενιζλί της Δυτικής Τουρκίας, για να αδειάσει η λίμνη και να φθάσουν στον χρυσό δικέφαλο αετό που υποτίθεται ότι βρίσκεται στον βυθό της. Το θέμα το ειχε δημοσίευεσει η εφημερίδα τα ΝΕΑ. Σχεδόν δεν υπάρχει περίπτωση να ταξιδέψει κάποιος Έλληνας στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας ή της Σμύρνης και να μην τον διπλαρώσει κάποιος ντόπιος με ένα σκιαγράφημα στο χέρι. Ένα, φωτοτυπημένο συνήθως, πρόχειρο τοπογραφικό σχεδίασμα με μερικές σημειώσεις. Ο ντόπιος θα του δείξει τον «χάρτη» και θα τον ρωτήσει τι λένε οι σημειώσεις – γιατί οι σημειώσεις είναι κατά κανόνα στα ελληνικά και σπανιότερα στα οθωμανικά.

Οι μύθοι.

Το «κυνήγι θησαυρού» είναι κάτι σαν εθνικό σπορ στην Τουρκία. Κατά μήκος της ακτής της Μαύρης Θάλασσας, από τη Σινώπη έως τη Ριζούντα, την Αργυρούπολη και το Καρς, και στην ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης «υπάρχουν θαμμένες οι χρυσές λίρες, τα χρυσαφικά και οι εικόνες» που άφησαν οι Έλληνες φεύγοντας με την Ανταλλαγή. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο ντόπιος θα διηγηθεί επίσης – με όσα σπασμένα αγγλικά ή γερμανικά – τον μύθο που κρύβεται πίσω από τον συγκεκριμένο «χάρτη»: ο παπάς του χωριού είχε θάψει στο σημείο αυτό τις εικόνες και τα τιμαλφή της εκκλησίας… η γιαγιά της οικογένειας είχε βάλει σε τσανάκα τις χρυσές λίρες και τις είχε θάψει στη ρίζα μιας χαρουπιάς στον κήπο… «όλοι πίστευαν, βλέπετε, ότι θα ξαναγυρίσουν». H αίτηση. Για το εθνικό αυτό σπορ υπάρχει και σχετικός κανονισμός, που προβλέπει ότι για να αναζητήσει κανείς νόμιμα θησαυρό, χρειάζεται να υποβάλει αίτηση στις αρμόδιες αρχές, επισυνάπτοντας χάρτη της περιοχής όπου θα γίνει η αναζήτηση, αντίγραφο ποινικού μητρώου (του «κυνηγού») και γνωμοδότηση του κοντινότερου μουσείου, για το αν η περιοχή είναι αρχαιολογική. Αν πάρει την άδεια, η όλη επιχείρηση πρέπει να γίνει υπό την εποπτεία της Αστυνομίας ή της Χωροφυλακής. Στο σημείο αυτό, η ιστορία απομακρύνεται από τον όποιο «κυνηγό» και στη σκηνή εισέρχεται η Στρατοχωροφυλακή. Επειδή οι αναζητήσεις και οι ανασκαφές γίνονται συνήθως στο ύπαιθρο, αρμόδια αρχή είναι τις περισσότερες φορές η τουρκική Στρατοχωροφυλακή. Και το ζήτημα είναι ότι – τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα – την επομένη της υποβολής μιας τέτοιας αίτησης έβλεπε κανείς έναν ουλαμό στρατοχωροφυλάκων να στήνουν σκηνές και να ανασκάπτουν την περιοχή που καθοριζόταν στην αίτηση!

«Εγώ ψάχνω για τα όπλα του Τρικούπη!»

Ο δημοσιογράφος της «Τζουμχουριέτ», Οζγκιέν Ατζάρ, που ασχολείται συχνά με θέματα «κυνηγιού θησαυρών» (αλλά και με σοβαρές περιπτώσεις λαθρεμπορίας αρχαιολογικών θησαυρών), διηγείται το εξής περιστατικό: «Ένα καλοκαίρι, πριν από μερικά χρόνια, επισκέφθηκα τον διοικητή Στρατοχωροφυλακής του Ουσάκ. Είχε γραφτεί στις εφημερίδες ότι ο διευθυντής μιας τράπεζας στην πόλη αυτή είχε συλληφθεί σε λαθραία ανασκαφή. Το γεγονός ότι η κόρη του διοικητή εργαζόταν στην ίδια τράπεζα, αποτελούσε μάλλον ασήμαντη λεπτομέρεια. Με το που μπήκα στο γραφείο του σηκώθηκε αμέσως και με οδήγησε σε άλλο δωμάτιο, όπου υπήρχε ένας “απόρρητος” στρατιωτικός χάρτης του Ουσάκ. Αντί να τον ρωτάω εγώ, με έπιασε στις ερωτήσεις για το αν ήξερα “πού θα μπορούσε να υπάρχει θησαυρός”. Ο διοικητής. Όταν, εντέλει, κατάφερα να του θέσω τη δική μου ερώτηση, δηλαδή, “πώς συμβαίνει να κάνει κάθε φορά η Στρατοχωροφυλακή ανασκαφή σε μέρη όπου προηγουμένως έχει υποβληθεί αίτηση για αναζήτηση θησαυρού; ” ο διοικητής, σαν έτοιμος από καιρό, μου πέταξε κατά πρόσωπο την απάντηση: “Κύριε δημοσιογράφε! Βρίσκεστε στο Ουσάκ. Εδώ αιχμαλώτισε ο Ισμέτ πασάς τον Έλληνα στρατηγό  Τρικούπη. Δεν ψάχνω για θησαυρούς εγώ, ψάχνω για τα όπλα του Τρικούπη!”». Αντιλαμβάνεται κανείς το δέλεαρ που παρασύρει τους «κυνηγούς», όταν ξέρει ότι «Καρτάλ», που λέγεται η λίμνη της τελευταίας περιπέτειας, θα πει «αετός» και το Ντενιζλί είναι η αρχαία Λαοδίκεια, όπου στην ελάσσονα περιοχή της είναι σπαρμένες πολίχνες όπως η Απολλωνία και η Διονυσόπολις των Σελευκιδών, η Τραπεζόπολις και η Σεβαστόπολις των Βυζαντινών και ότι ο αγώνας ανάμεσα στους διοικητές που ψάχνουν τα όπλα του Τρικούπη και τους άλλους είναι μάλλον άνισος!